Εθνική Ελλάδος: Τις πταίει για τις αποτυχίες

Η Εθνική κατάφερε να μην κερδίσει στην Πρίστινα με το Κόσοβο και πλέον το έργο της γίνεται υπερβολικά δύσκολο, όχι τόσο για την απευθείας πρόκριση, καθώς αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο, αλλά ακόμα και για τα μπαράζ στο δρόμο για το Μουντιάλ του 2022.

Γιατί, όμως, η Εθνική αποτυγχάνει τα τελευταία χρόνια να πάρει μέρος σε μεγάλη διοργάνωση; Γιατί η τελευταία μεγάλη επιτυχία της να ήταν το 2014; (η πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ). Φταίνε οι παίκτες; Φταίει ο προπονητής; Τι φταίει; Μια συγκεκριμένη απάντηση δεν υπάρχει, ωστόσο, αν δούμε το παλαιότερο ρόστερ της Εθνικής, όταν κατάφερε το κάτι παραπάνω, βγαίνουν πολύτιμα συμπεράσματα.

Δύο είναι οι πολύ μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής: Η κατάκτηση του Euro 2004 και η πρόκριση στους «16» στο Μουντιάλ το 2014.Το 2004, που πήραμε το Euro, o κορμός της ομάδας αποτελούνταν από παίκτες που έπαιζαν εκείνη την περίοδο στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ. Μπορεί να μην έπαιζαν την ίδια χρονική περίοδο όλοι μαζί, ωστόσο κάποια περίοδο είχαν βρεθεί ως συμπαίκτες και ήξεραν ο ένας τον άλλο. Καραγκούνης, Μπασινάς, Φύσσας, Σεϊταρίδης, Χαλκιάς, Κοτσόλης, Νικοπολίδης, Παπαδόπουλος, Γκούμας έπαιζαν, ή είχαν περάσει πρόσφατα από τον ΠΑΟ. Καψής, Κατσουράνης, Λάκης, Ζαγοράκης,  Τσιάρτας, Νικολαϊδης, αντίστοιχα από την ΑΕΚ. Από τους 23 παίκτες που ήταν στην αποστολή της Εθνικής τότε, πάνω από τους 16 έπαιζαν στο ελληνικό πρωτάθλημα, ή είχαν πάρει μεταγραφή στο εξωτερικό.

Κάνοντας μία ανασκόπηση στα ρόστερ των τότε μεγάλων ομάδων Ολυμπιακού, ΑΕΚ, Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ, διαπιστώνουμε ότι οι Έλληνες παίκτες κυριαρχούσαν στις αποστολές των ομάδων και παράλληλα έπαιζαν στους αγώνες της Εθνικής, δεν συμπλήρωναν απλά το ρόστερ, υπολογίζονταν από τους προπονητές τους.

Αντίστοιχα, το 2014, ο κορμός της Εθνικής ομάδας πάλι αποτελούνταν κυρίως από παίκτες που είχαν παίξει πρόσφατα ή έπαιζαν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πολλοί από αυτούς ήταν συμπαίκτες. Συγκεκριμένα, δέσποζαν οι παίκτες του Ολυμπιακού (Μανωλάς, Χολέβας, Τοροσίδης, Μανιάτης, Σάμαρης, Μήτρογλου, Φετφατζίδης). Επίσης, Κατσουράνης, Σαλπιγγίδης, Γλύκος και Τζαβέλλας ήταν συμπαίκτες στον ΠΑΟΚ. Παράλληλα, για τα δεδομένα της εποχής, οι σύλλογοι χρησιμοποιούσαν Έλληνες παίκτες και ειδικά ο Ολυμπιακός (ο οποίος έκανε καλές πορείες τότε και στην Ευρώπη) είχε φτιάξει έναν ελληνικό κορμό. Συνεπώς, η ομοιογένεια που υπήρχε, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να καταφέρουν να κάνουν τις πορείες που κάνανε οι αντίστοιχες αποστολές της Εθνικής.

Οι άλλες επιτυχημένες πορείες της Εθνικής, όταν μπόρεσε να πάει σε μεγάλη διοργάνωση, είναι το Euro 2008, όταν στις ελληνικές ομάδες έπαιζαν οι Νικοπολίδης, Πατζατζόγλου, Σπυρόπουλος, Δέλλας, Καραγκούνης, Βύντρα Χαλκιάς, Τζόρβας, Σαλπιγγίδης, Τοροσίδης, Γκούμας, Άντζας, Τζιόλης Λυμπερόπουλος. Στο Μουντιάλ του 2010, σε ελληνικές ομάδες αγωνίζονταν οι Χαλκιάς, Σεϊταρίδης, Σπυρόπουλος, Παπαδόπουλος, Καραγκούνης, Βύντρα, Τζόρβας, Σηφάκης, Σαλπιγγίδης, Τοροσίδης, Νίνης, Κατσουράνης, Μαλεζάς, Πρίττας. Τέλος, στο ευρωπαϊκό του 2012, σε ελληνικές ομάδες αγωνίζονταν οι Χαλκιάς, Μανιάτης, Μαλεζάς, Μάκος, Παπαδόπουλος, Λυμπερόπουλος Καραγκούνης, Μήτρογλου, Σηφάκης, Σαλπιγγίδης, Τοροσίδης, Φωτάκης, Νίνης Χολέμπας, Κατσουράνης.

Αν δούμε και τις επιτυχίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών θα καταλάβουμε ότι και οι τότε αποστολές τους βασίζονταν σε παίκτες που έπαιζαν τότε σε συγκεκριμένες ομάδες σε επίπεδο συλλόγων. Η Ισπανία κατέκτησε Euro και Μουντιάλ με κορμό από παίκτες που αγωνίζονταν στην Μπαρτσελόνα, αντίστοιχα η Γερμανία με παίκτες από την Mπάγερν Μονάχου.

Και πάμε στο σήμερα, που ουσιαστικά στο παιχνίδι με το Κόσοβο, στην βασική εντεκάδα οι παίκτες, οι οποίοι αγωνίζονται σε ελληνικές ομάδες, είναι ο Ανδρούτσος, ο Μπουχαλάκης και ο Τζαβέλλας. Η πλειοψηφία των παικτών που βασίζεται η Εθνική ομάδα δεν παίζουν σε ελληνικές ομάδες. Οι περισσότεροι παίκτες δεν έχουν παίξει ποτέ μαζί ως συμπαίκτες σε συλλογικό επίπεδο και κάποιοι έχουν παίξει ελάχιστα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Συνεπώς, το φυσιολογικό είναι να μην υπάρχει «σύνδεση» μεταξύ τους, να μη γνωρίζουν ο ένας τις συνήθειες, τα θέλω και το παιχνίδι του άλλου και αυτό αποτελεί το μέγα μειονέκτημα σε σχέση με τα χρόνια των επιτυχιών. Εκεί είναι το πρόβλημα.

Ταυτόχρονα οι μεγάλες ελληνικές ομάδες δεν επενδύουν στους Έλληνες, δεν έχουν καν ελληνικό κορμό. Στις εντεκάδες του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ σπανία παίζουν πάνω από τρεις Έλληνες παίκτες και αυτό τα λέει όλα. Το «γιατί» συμβαίνει αυτό είναι μεγάλη κουβέντα και σίγουρα εκτός από τις ελληνικές ομάδες ευθύνονται και οι φίλαθλοι, οι οποίοι συνήθως απαξιώνουν περισσότερο τους Έλληνες παίκτες που βρίσκονται στις ομάδες τους.

Αν δεν εμπιστευτούν και δεν επενδύσουν ξανά οι μεγάλοι σύλλογοι στους Έλληνες παίκτες, πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε επιτυχίες αντίστοιχες με το παρελθόν σε εθνικό επίπεδο.

Ας μη γελιόμαστε, ποτέ δεν «παρήγαμε» εξαιρετικούς παίκτες, ποτέ δεν είχαμε τον Μέσι ή τον Ρονάλντο ούτε καν παίκτες επιπέδου Γκριζμάν. Αυτό που είχαμε και μας ξεχώριζε σαν ομάδα ήταν το μέταλλο, το πάθος και η ομοιογένεια και αυτά δε φτιάχνονται στις συναντήσεις των παικτών πριν από τα ματς των Εθνικών και ειδικά όταν οι προπονητές αλλάζουν σαν τα πουκάμισα (συνεπώς μεταβάλλονται και οι κλήσεις των διεθνών ποδοσφαιριστών). Αν θέλουμε να ξαναδούμε επιτυχίες πρέπει να πιστέψουμε ξανά και να στηρίξουμε τον Έλληνα ποδοσφαιριστή σε όλα τα επίπεδα.