Το πιο ερωτικό τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ για αθλητή

Όταν ο Μαραντόνα έφτασε στη Νάπολη το 1984, η πόλη ακόμα μετρούσε τις πληγές της από τον καταστροφικό κτύπημα του Εγκέλαδου στην περιοχή της Ιρπίνια τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Τα τρισεκατομμύρια λιρέτες που έδωσε το ιταλικό κράτος ως αποζημίωση λόγω λάθος χειρισμών δεν πήγαν ποτέ στους πληγέντες. Την ίδια ώρα η αποβιομηχάνιση της χώρας έφερε το κλείσιμο των εργοστασίων ενώ η αρχή του τέλους του Ψυχρού Πολέμου είχε και τις αντίστοιχες ιδεολογικές επιπτώσεις.

Το κενό που είχε προκύψει ήρθε να το γεμίσει ο Ντιέγκο. Η Νάπολη έψαχνε έναν ήρωα και ο Μαραντόνα παρείχε αυτό που έλειπε από τον κόσμο, την ελπίδα. Ως μια αντισυμβατική προσωπικότητα που έλεγε στον Πάπα να λιώσει τα χρυσάφυλλα ταβάνια στο Βατικανό και να δωρίσει τα μετρητά στους άπορους, ο Ντιέγκο έγινε αμέσως ο ήρωας και ο επαναστάτης που έψαχνε η πόλη και οι Ναπολιτάνοι.

Όταν ένας μεσίτης ενημέρωσε τη Γιουβέντους ότι η Μπαρτσελόνα ήταν πρόθυμη να απαλλαγεί από τον Μαραντόνα, ο πρόεδρος του συλλόγου Τζιανπιέρο Μπονιπέρτι τον ευχαρίστησε αλλά αρνήθηκε. Η προσωπικότητα του Ντιέγκο δεν ταίριαζε στο μουντό Τορίνο. Στον Μπονιπέρτι άρεσαν οι ποδοσφαιριστές να είναι μέρος ενός συνόλου, πιστά στρατιωτάκια, επέμενε στην ομοιομορφία. To γεγονός πως στο Τορίνο βρίσκεται και η στρατιωτική ακαδημία της Ιταλίας που ίδρυσε ο Οίκος της Σαβοΐας αντικατοπτρίζει και τη νοοτροπία που περιβάλει την περιοχή. Στην Βέκια Σινιόρα άρεσαν οι «στρατιώτες» και όχι οι «επαναστάτες», ενώ είχε ήδη τον Μισέλ Πλατινί στην ομάδα που είχε προλάβει να αφήσει το στίγμα του στο Πιεμόντε.

Ο «Le Roi» Πλατινί ήταν ο ιδανικός εκφραστής της και το απόλυτο κόσμημα της δυναστείας των Ανιέλι, και παρά το γεγονός πως τόσο ο Τζιάνι Ανιέλι όσο και ο αδερφός του Ουμπέρτο μπήκαν στον πειρασμό να φέρον τον Μαραντόνα, όπως είχαν κάνει για έναν άλλον Αργεντίνο θρύλο παλιότερα, τον Ομάρ Σίβορι. Ο Μπονιπέρτι όμως τους υπενθύμισε τις αρχές που διέπουν την Γιουβέντους και έτσι γράφτηκε ιστορία.

Ο επιλογή του Ντιέγκο να έρθει στη Νάπολη έδωσε στην πόλη την αίσθηση που άξιζε. Ο καλύτερος παίκτης στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ήθελε να παίξει για αυτούς. Το γεγονός πως δύο μήνες νωρίτερα η Νάπολι απέφυγε την τελευταία στιγμή τον υποβιβασμό δεν είχε καμία απολύτως σημασία γι αυτόν. Οι Ναπολιτάνοι δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. στις 5 Ιουλίου, 70.000 άνθρωποι θα κατέκλυζαν το San Paolo για να έχουν την πρώτη γνωριμία μαζί του και να μπορούν να λένε ότι ήταν παρόντες την ημέρα που ο Αργεντίνος ντυμένος με μια φόρμα Puma λες και ήταν βγαλμένος από την γνωστή σειρά Captain Tsubasa κήρυξε την έναρξη της ομορφότερης εποχής του Calcio. Αυτή η δυσπιστία – αν μπορεί να την πει κάποιος δυσπιστία- εκφράστηκε στους στίχους ενός τραγουδιού που οι Ναπολιτάνοι τραγουδούν ακόμα και σήμερα, στο πιο ερωτικό σύνθημα που έχει ακουστεί ποτέ για αθλητή.

• OH MAMA, MAMA, MAMA, OH MAMA MAMA MAMA

Πρόκειται για την ιστορία ενός οπαδού που εκμυστηρεύεται στην μητέρα του τι είδε στο γήπεδο.

• SAI PERCHE MI BATTE IL CORAZON

και ρωτάει την μητέρα του γιατί η καρδία του χτυπάει τόσο δυνατά και γρήγορα γιατί έχει γεμίσει αδρεναλίνη:

• HO VISTO MARADONA HO VISTO MARADONA, OH MAMA, INNAMORATO SON

Και αυτό επειδή μόλις είχε δει τον Μαραντόνα και είναι ερωτευμένος.

Το τραγούδι αυτό αποδίδει το σπάνιο προνόμιο να βλέπεις κάποιον που έχει το θεϊκό ταλέντο το οποίο και αναφέρει την εμπειρία του να πηγαίνεις στο San Paolo και να βλέπεις έναν θαυματουργό άνθρωπο του οποίου τα κατορθώματα είναι τόσο εξωπραγματικά που θα πρέπει να τα δεις από κοντά για να τα πιστέψεις.

Αν κάνει κάποιος έναν διαγωνισμό μεταξύ του πολιούχου της πόλης του Αγίου Τζενάρο και του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο Ντιεγκίτο θα βγει νικητής και με μεγάλη διαφορά. Και αυτό γιατί το απόλυτο Νο10 ήταν ικανός για το αδύνατο. Σε μια εποχή που το ίντερνετ δεν υπήρχε καν σαν σκέψη και δεν υπήρχε καμία πρόσβαση στα μαγικά και στα γκολ των ποδοσφαιριστών, το να είσαι μάρτυρας της ιδιοφυΐας του Ντιέγκο στον ιταλικό Νότο και να κηρύττεις τα όσα έκανε στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου ήταν τόσο θυμίζει σκηνές αποκάλυψης. Πέντε άτομα λιποθύμησαν και δύο ακόμη υπέστησαν καρδιακή προσβολή όταν με ένα απλό λάκτισμα της μπάλας σημείωσε το ιστορικό γκολ με έμμεσο κόντρα στην Γιουβέντους το 1985.

Αυτό το κατόρθωμα ότι ακόμα και το αδύνατο γίνεται δυνατό που είχε καταφέρει να εμφυσήσει στους Ναπολιτάνους συντέλεσε ώστε αρχικά στην πόλη να μην πιστέψουν στο άκουσμα της είδησης ότι ο Ντιέγκο πέθανε. Στη Νάπολη, οι ντόπιοι αναφέρονται σε αυτόν με μια τοπική διάλεκτο με ένα κεφαλαίο Ι «Αυτός». Λες και το όνομα Μαραντόνα δεν χρειάζεται να αναφερθεί, σαν να είναι θεϊκός. Τα ιερά στις γωνίες του δρόμου που συνήθως φιλοξενούν εικόνες της Παναγίας, είναι γεμάτες με την εικόνα του Ντιέγκο. Η παρουσία του είναι παντού, με την πόλη να είναι γεμάτη με τοιχογραφίες του στις προσόψεις των πολυκατοικιών που δεν έχουν φθίνει παρά το πέρασμα των χρόνων. Η διαρκής αγάπη για αυτόν ξεπερνά το ποδόσφαιρο γιατί δεν περιορίστηκε ποτέ σε αυτό. Ήταν εκεί για τη Νάπολη. Στο πρώτο του παιχνίδι στον ιταλικό Βορρά κόντρα στην Βερόνα, οι οπαδοί των γηπεδούχων υποδέχτηκαν τη Νάπολι με ένα άκρως ρατσιστικό πανό που ζητούσαν από τον Βεζούβιο να ξεσπάσει και να καθαρίσει την πόλη από τα σκουπίδια και την χολέρα που είχε ξεσπάσει την περιοχή το 1973.

Ο Ντιέγκο ο οποίος ήταν πάντα εκεί στο πλευρό του αδύνατου, απάντησε ότι θα υπερασπιστεί την πόλη με την τελευταία ρανίδα του αίματός του. Από εκείνο το ματς και μετά ορκίστηκε μπροστά στην τηλεόραση ότι κάθε Κυριακή θα ήταν εκδίκηση της Νάπολης και πως η υπόλοιπη χώρα θα μάθει να σέβεται το νότο της Ιταλίας. Πλέον δεν ήταν μόνο ο αρχηγός της Νάπολι, αλλά ο ηγέτης της πόλης. «Ο Μαραντόνα ένωσε τη Νάπολη και τους Ναπολιτάνους. Είναι μια μεγαλοφυΐα του νότου που ένωσε τον νότο σε όλο τον κόσμο και έδειξε τη δύναμη της πόλης μας», θυμάται ο νυν δήμαρχος Luigi De Magistris και κάτοχος διαρκείας στην curva την δεκαετία του 80′. Όσο ανίκητος ήταν εντός αγωνιστικό χώρου, άλλο τόσο ανθρώπινος ήταν εκτός. Έζησε για να… ζήσει. Για να απολαύσει αυτά που ο ίδιος ήθελε, αδιαφορώντας για την εικόνα του.

«Δείξε μου έναν ήρωα και θα σου γράψω μια τραγωδία», έγραφε κάποτε ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Τα όσα έζησε ο ίδιος δεν τα ξέχασε ποτέ. «Πέρασα επτά από τα 60 χρόνια μου εκεί (στη Νάπολη). Στην καρδιά μου, αξίζουν τρεις φορές περισσότερο. ” Τόσο έντονα ήταν αυτά τα χρόνια για αυτόν και την πόλη που δεν μπορεί να είναι άλλος τρόπος. Οι Ιταλοί λένε συχνά «Τη Νάπολη να δω, κι ας πεθάνω! (Vedi Napoli e poi muori!)». Ο Μαραντόνα έκανε ακριβώς το αντίστροφο. Το να βλέπεις τη Νάπολη όταν ήταν εκεί σε έκανε να νιώσεις ζωντανός. Γι’ αυτό και το «Δεν φαντάζεστε τι χάνετε!» που ήταν γραμμένο στον τοίχο νεκροταφείου της πόλης όταν η Νάπολι κέρδισε το πρωτάθλημα.

Ο Μαραντόνα ήταν αυτός που ήταν, επειδή λατρεύτηκε σαν Θεός, έζησε ως άνθρωπος και τελείωσε από τη Νάπολι και το ιταλικό ποδόσφαιρο με την… σταύρωσή του σε εκείνο το ματς με την Μπάρι το 1991. Και μπορεί οι μελλοντικές γενιές δεν θα έχουν την χαρά και την τιμή να τον δουν να παίζει, αλλά θα ξέρουν ότι θα έχουν το πιο ερωτικό τραγούδι να τους θυμίζει ποιος ήταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.