Πώς έγινε νόμιμο το στοίχημα και τα άδυτα των εταιρειών

Φαγωθήκατε να μάθετε τι είχε γίνει στην Αγγλία με τα βγαλσίματα ματιών στα καζίνα! Εντάξει, να το γράψουμε, αλλά όχι μόνο για να δείτε πώς… κόρακας κοράκου μάτι βγάζει, αλλά και πώς σιγά σιγά δημιουργήθηκαν οι πυραμίδες, αρχικά στον αγγλικό τζόγο και μετά παντού. Είναι δυνατόν να ήταν όλα προσχεδιασμένα; Δεν αποκλείεται. Διότι μόνο με νόμιμη πυραμίδα μπορεί να ελεγθεί και να επεκταθεί ο τζόγος, κανένας δεν μπορεί να ελέγξει ένα συρφετό παράνομων. Και να μη ξεχνάτε το απόφθεγμα «Ο νόμιμος τζόγος είναι η φορολόγηση του φτωχού και του βλάκα»! Να το εξηγήσω λίγο αυτό. Πάρτε την Ελλάδα. Πόσοι άνθρωποι που δεν φορολογούνται άμεσα, παίζουν Στοίχημα, Λόττο, Τζόκερ και Κίνο; Πόσοι ιππόδρομο; Πόσοι αγοράζουν λαχεία; Πόσοι που δεν κερδίζουν αρκετά για να πληρώσουν φόρο εισοδήματος, πόσοι ανάπηροι, πόσοι άνεργοι, πόσοι φοροφυγάδες; Αμέτρητοι! Έχει το κράτος το μερτικό του; Βεβαίως! Να λοιπόν η έμμεση φορολόγηση αυτού που πληρώνει λίγο, ή καθόλου φόρο εισοδήματος! Μα, ο ΦΠΑ τι είναι ακριβώς; Πληρώνει έμμεσους φόρους αυτός που δεν πληρώνει άμεσο φόρο εισοδήματος, απλά πράγματα! Δεν είναι μόνο γι’ αυτό που εισήχθη ο ΦΠΑ βέβαια, αλλά παίζει πολύ κι αυτό. Καταλάβατε;

Πάμε τώρα στην Αγγλία. Μέχρι το 1963 δεν υπήρχαν πρακτορεία στοιχημάτων. Και μιλάμε για άλογα και σκυλιά, διότι όλα τ’ άλλα ήταν αμελητέα, εκτός από τις γενικές (βουλευτικές) εκλογές κάθε λίγα χρόνια. Ο μόνος τρόπος για να παίξεις με ζεστά λεφτά, ήταν να πας στον ιππόδρομο, ή σκυλόδρομο. Υπήρχαν γραφεία στοιχημάτων, αλλά απαγορευόταν η προσωπική παρουσία του παίκτη. Το παιχνίδι γινόταν μέσω τηλεφώνου, τηλεγραφήματος ή επιστολής, βερεσέ ή με κατάθεση εκ των προτέρων. Αυτό για την προστασία του παίκτη, διότι κατά τον αγγλικό νόμο το χρέος από τζόγο δεν αναγνωριζόταν νομικά, εκτός αν ακολουθούσε επίσημη αποδοχή του χρέους και υπογραφή σχετικού εγγράφου. Όποιος, όμως, χρωστούσε στον μπουκ, μπορούσε να βαρέσει κανόνι χωρίς καμιά νομική επίπτωση. Η μόνη επίπτωση ήταν ότι το όνομά του έμπαινε σε μια μαύρη λίστα του κυκλώματος και δεν ξανάπαιζε βερεσέ πουθενά.

Βέβαια υπήρχε το παράνομο, του οποίου η έκταση ήταν τεράστια. Οι μπουκ είχαν ο καθένας την περιοχή του, την οποία οι άλλοι σεβόντουσαν, και μια συγκεκριμένη ώρα εμφανιζόταν ο runner (βαποράκι) στη γωνία κι έπαιρνε στοιχήματα γραμμένα σε χαρτάκια, μαζί και τα λεφτά. Μάλιστα, όταν οι μπάτσοι θα έκαναν έφοδο, οι μπουκ προειδοποιούνταν έγκαιρα κι έστελναν επ’ αμοιβή κάποιον για να σταθεί και να συλληφθεί, αντί να συλληφθεί ο ίδιος ο μπουκ, ή οι στενοί συνεργάτες του. Κάτι σαν «τσαγκάρη Μπιλ, πάρε πέντε λίρες μεροκάματο και πήγαινε στάσου στη γωνία Βικτορίας και Αλφρέδου στις 13.30’ με αυτά τα χαρτάκια και αυτά τα ψιλά. Θα σε μπουζουριάσουν, αλλά θα πληρώσω εγώ το πρόστιμο». Έτσι ήταν για δεκαετίες και διαφήμιση για το στοίχημα μηδέν! Απαγορευόταν ρητά.

Το 1963 τα πράγματα άλλαξαν. Νομιμοποιήθηκε το στοίχημα τοις μετρητοίς και, όποιος παράνομος μπουκ (ή και οποιοσδήποτε άλλος) ήθελε, μπορούσε να πάρει άδεια, με μόνο όρο να είχε λευκό ποινικό μητρώο. Υπήρχαν, όμως, περιορισμοί. Για παράδειγμα, η κατανάλωση ποτού (είτε αλκοολικού, είτε αναψυκτικού ή ζεστού ροφήματος) απαγορευόταν επί δεκαετίες. Το ίδιο ίσχυε και για φαί, έστω ένα σάντουιτς. Και συνέχισε η απαγόρευση της διαφήμισης. Η ιδέα ήταν τα πρακτορεία να μην είναι άνετα, για να μη κατασταλάζει εκεί ο κόσμος. Νομιμοποιήθηκαν και τα καζίνα. Όποιος είχε παράνομη λέσχη, από τις οποίες ήταν γεμάτος ο τόπος, πρώτοι και καλύτεροι οι «Κοινωνικοί Σύλλογοι» (τα καφενεία) των Κυπρίων στο βόρειο Λονδίνο, μπορούσε να πάρει άδεια καζίνου, με τον όρο να είχε λευκό ποινικό μητρώο και την απαραίτητη κάβα και εγγυήσεις. Κάποτε θα πούμε την ιστορία του Φρίξου Δημητρίου, που από μια παράνομη υπόγα στο Μπέιζγουοτερ κατάληξε να έχει το θρυλικό Ολίμπικ Καζίνο στην ίδια περιοχή και πώς βρήκε το θάνατό του σε αυτοκινητικό «δυστύχημα» επί Χούντας, κατεβαίνοντας από την Πάρνηθα όπου είχε την εκμετάλλευση του ομώνυμου καζίνου. Λένε ότι ξαφνικά βγήκε μπροστά από τη λιμουζίνα του ένα… στρατιωτικό καμιόνι. Και ελέγχονταν αυστηρά οι ξένοι, διότι οι Άγγλοι ήθελαν να κρατήσουν έξω ανεπιθύμητα στοιχεία, δηλαδή τη μαφία. Ένας που του είχε απαγορευτεί η είσοδος ήταν ο ηθοποιός Τζορτζ Ραφτ, που είχε στενές διασυνδέσεις με το αμερικανικό συνδικάτο και το Λας Βέγκας.

Τώρα, πριν προχωρήσουμε στα καζίνα, σκεφτείτε το εξής: πώς ήταν τα πράγματα πριν το 1963, πώς ήταν για δυο-τρεις δεκαετίες μετά το 1963 και πώς είναι σήμερα, τόσο στην Αγγλία, όσο και παγκοσμίως!!! Τυχαίο ήταν; Μπορεί, αλλά δεν νομίζω… Υπήρξε καιρός που οι Άγγλοι μπουκ παίζανε το δικό τους ποδόσφαιρο μόνο. Ποια Μπούντεσλίγκα και ποιο καμπιονάτο; Εγγλέζικο και σκωτσέζικο μόνο και… λίγα πράγματα. Πεντάδες αν υπήρχε άσος στο παρολί, τριάδες για διπλά και ισοπαλίες. Και αργότερα τα πολύ προχωρημένα στάδια Κυπέλλου Πρωταθλητριών και Κυπελλούχων. Μονά αποδεκτά; Βεβαίως! Ο τελικός Κυπέλλου Αγγλίας και αργότερα Κυπέλλου Πρωταθλητριών και Κυπελλούχων. Αυτό ήταν και πάπαλα! Σιγά να μην έπαιζαν Ελβετία και Αυστρία και, χα-χα-χα να γελάσω, Πολωνία, Τσεχία και Ρωσία. Όσο για σκανδιναβικά, ουουου… αμέσως! Και σιγά μην εμπιστευόταν ο κόσμος, μπουκ που δεν ήταν Εγγλέζος! Σκεφτείτε την κατάσταση που επικρατούσε πριν τέσσερις και τρεις δεκαετίες και την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Τυχαίο, ή βάσει κάποιου μακροχρόνιου σχεδίου; Όπως τα βλέπει τα πράγματα ο καθένας…

Πάμε τώρα στο… κόρακας κοράκου μάτι βγάζει! Με τη νομιμοποίηση των καζίνων στην Αγγλία, έγινε το έλα να δεις. Γεμάτος ο τόπος «καζίνα» της πλάκας, «τρύπες» με ένα τραπέζι ρουλέτας κι ένα μπλακ-τζακ, άντε και μια πόκα. Υπήρχαν, όμως, και τα μεγάλα, τα πολύ κυριλέ. Στο Μέιφεαρ ήταν κυρίως, με αρχηγούς το Playboy Club και το Ladbroke Club. Επίσης το Cockfords, το Aspinall’s, το Clermont, κ.τ.λ. Πολύ κυριλέ ιδρύματα στα οποία άρχισαν να συρρέουν, εκτός των πλούσιων Άγγλων, και ξένοι, κυρίως Άραβες αλλά και Αμερικανοί χοντροπαίκτες. Ναύλωναν αεροπλάνα και πήγαιναν στο Λονδίνο για να παίξουν σε σωστή ατμόσφαιρα, όχι όπως τη ξεφτίλα του Λας Βέγκας και το χασμουρητό του Μόντε Κάρλο. Το τι λεφτά παίζονταν, δεν λέγεται. Και βέβαια υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός, κυρίως μεταξύ Λάντμπροουκς και Playboy.

Η Λάντμπροουκς, λοιπόν, είχε κατασκόπους μέσα στο Playboy, που παρουσιάζονταν σαν παίχτες. Η δουλειά τους, όμως, ήταν να παρακολουθούν τους άλλους παίχτες, κυρίως τα «φρέσκα φρούτα». Όταν επισήμαιναν κάποιο νεοφερμένο χοντρό τζογαδόρο, τον ακολουθούσαν όταν έφευγε από το καζίνο και έπαιρναν τον αριθμό της λιμουζίνας που τον περίμενε. Οι προϊστάμενοι της ασφάλειας (όλοι πρώην μπάτσοι) έστελναν τον αριθμό της λιμουζίνας στο τμήμα αδειών και τελών κυκλοφορίας στο Σουόνσι της Ουαλίας, όπου κάποιοι υπάλληλοι τους έδιναν τα στοιχεία του ιδιοκτήτη, επί πληρωμή. Μάλιστα πολύ μικρή πληρωμή ανά πινακίδα. Τότε η ασφάλεια της Λάντμπροουκς έψαχνε και εντόπιζε τον επιβάτη, που δεν ήταν πάντα ο ιδιοκτήτης της λιμουζίνας, η οποία συχνά ήταν νοικιασμένη σε ξένο, κομπλέ με σωφέρ. Όταν εντοπιζόταν ο παίχτης, τότε του έστελναν ένα γουστόζικο δώρο, κυρίως αν είχε γυναίκα μαζί του, και μια πρόσκληση για τα καζίνα της Λάντμπροουκς! Η διεύθυνση του Playboy έμαθε τη λαμογιά, κατήγγειλε τον ανταγωνιστή και υπέβαλε ένσταση εναντίον της άδειας παιγνίου της Λάντμπροουκς με δικαιολογία την «εξασφάλιση απορρήτων στοιχείων από όργανα της εκτελεστικής εξουσίας με αθέμιτα μέσα». Μάλιστα η κατηγορία ήταν ότι η Λάντμπροουκς ήταν «unfit and improper persons to hold a gaming licence» (ανάξια και ακατάλληλα άτομα για να κατέχουν άδεια παιγνίου). Και η ένσταση πέτυχε με την ομολογία των υπαλλήλων του τμήματος αδειών στο Σουόνσι, το αρμόδιο σώμα αφαίρεσε την άδεια της Λάντμπροουκς και έβαλε αμέσως λουκέτο σε όλα τα καζίνα της το 1979!!! Μάλιστα, ένας ανώτατος δικαστής αποκάλεσε τη Λάντμπροουκς ως «επαίσχυντη» εταιρία! Το χτύπημα ήταν πολύ βαρύ, διότι τα καζίνα ήταν τα νομισματοκοπεία της εταιρίας, αλλά ο Σίριλ Στάιν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στην έκτακτη συνέλευση των μετόχων. Και η Λάντμπροουκς ξεπέρασε την κρίση…

Ο «Σίριλ» δεν θα καθόταν με χέρια σταυρωμένα, δεν θ’ άφηνε τον μεγάλο εχθρό του, τον Βίκτορ Λάουνς του Playboy (ξακουστό για τα πάρτι στο αρχοντικό του στην εξοχή, όπου η κόκα πήγαινε σύνεφο!) να γελάει στην πλάτη του. Οπότε κυκλοφόρησε ένας έντονος ψίθυρος στην πιάτσα: «Ο Σίριλ Στάιν πληρώνει καλά λεφτά για πληροφορία που θα κετέληγε σε απόσυρση της άδειας του Playboy». Τώρα, κάποια πράγματα που γράφω τα γνωρίζω πρώτο χέρι από ένα χαμηλόβαθμο μέλος του σεκιούριτι της Λάντμπροουκς που, παρόλο που δεν είχε λάβει μέρος ο ίδιος στη δουλειά, ήταν έμπιστος αυτού που την οργάνωσε. Πάνε πάνω από δύο δεκαετίες από τότε, δεν είναι και τόσο εμπιστευτικά αυτά τα πράγματα πια. Πολλοί τα ξέρουν.

Το ποσό που ήταν διαθέσιμο για τη «σκοτώστρα» πληροφορία ήταν εκατό χιλιάδες λίρες, αλλά αυτό δεν είχε διευκρινιστεί. Απλά κυκλοφόρησε το «καλά λεφτά». Μια μέρα η ασφάλεια της εταιρίας πήρε ένα μήνυμα ότι δύο υπάλληλοι του Playboy ήταν έτοιμοι να μιλήσουν. Έγινε η συνάντηση και πρώτα συζητήθηκαν τα λεφτά. «Πόσα αξίζει η πληροφορία σας;» ρωτήθηκαν. «Πέντε χιλιάδες λίρες» απάντησαν!!! Ο άνθρωπος της Λάντμπροουκς έπαθε την πλάκα του, γνωρίζοντας ότι υπήρχαν εκατό χιλιάδες διαθέσιμες! Για να δείξει την… ευγνωμοσύνη του, τους πέταξε ένα «πέντε χιλιάδες ο καθένας εννοείτε, σωστά;». «Ναι-ναι σωστά, ο καθένας» είπαν οι βλάκες, τρίβοντας τα χέρια τους, διότι περίμεναν πέντε χιλιάδες σύνολο! Και αμόλησαν το… κουνελάκι του Playboy. Για να καταλάβετε καλύτερα τη δουλειά, όμως, πρώτα πρέπει να εξηγήσω κάτι:

Τότε (ίσως και τώρα) το βερεσέ απαγορευόταν στα βρετανικά καζίνα. Αυτό για την προστασία του παίχτη. Εάν δινόταν επιταγή, αυτή έπρεπε να κατατεθεί εντός δύο εργασίμων ημερών. Και δεκαπλάσια να κέρδιζες, ΔΕΝ μπορούσες να την πάρεις πίσω ως μέρος της πληρωμής των κερδών σου. Ο νόμος έλεγε ότι, εφόσον μια επιταγή δινόταν σε καζίνο, έπρεπε να κατατεθεί σχεδόν αμέσως, δεν μπορούσε να επιστραφεί στον παίχτη. Ο λόγος; Μα, για να ξέρει η τράπεζά σου και η οικογένειά σου, αν έβλεπε τις ενημερώσεις κίνησης λογαριασμού, ότι έπαιζες σε καζίνο και να πράξουν όλοι ανάλογα. Εάν, λοιπόν, μια επιταγή δινόταν Δευτέρα, μέχρι την Τετάρτη έπρεπε να κατατεθεί, ειδάλλως εθεωρείτο ως παράνομο βερεσέ. Τέτοια μέτρα υπήρχαν τότε για την προστασία του παίχτη…

Οι υπάλληλοι του Playboy, λοιπόν, είπαν ότι το συγκεκριμένο καζίνο έδινε μεγάλο βερεσέ σε επιλεγμένους παίχτες με το εξής κόλπο: Οι παίχτες έδιναν επιταγές που ΔΕΝ ήταν χρονολογημένες. Το ποσό, η υπογραφή, τα πάντα ήταν στη θέση τους, εκτός από την ημερομηνία. Οι ταμίες τις είχαν σε συγκεκριμένο μέρος. Αν ξαφνικά ερχόταν έλεγχος, τότε θα έβαζαν την τρέχουσα ημερομηνία (είχαν και το στιλό με το οποίο γράφονταν οι επιταγές!) και ούτε γάτα ούτε ζημιά. «Σήμερα τις πήραμε, κύριε αρμόδιε, έχουμε ακόμα δυο μέρες για να τις καταθέσουμε». Καθ’ όλα νόμιμοι…

Μιαν καλήν πρωίαν, γύρω στις 5-6 που έκλεινε το Playboy Club, ΕΦΟΔΟΣ! Μπούκαρε μια ομάδα λαγωνικών της Επιτροπής Ελέγχου Παιγνίου, μαζί με μπάτσους, και… ακίνητοι, όλα τα χέρια στους πάγκους να τα βλέπουμε! Βρήκαν τις επιταγές χωρίς ημερομηνία, ομολόγησε ο ταμίας και… λουκέτο το Playboy, το 1981 και μετά από 15 χρόνια απίστευτα κερδοφόρου λειτουργίας. Και αυτό ήταν ένα τεράστιο χτύπημα για την κλονιζόμενη αυτοκρατορία των «κουνελιών» του Χιου Χέφνερ, της οποίας ο κύριος χρηματοδότης ήταν το νομισματοκοπείο του Λονδίνου, το πρώτο καζίνο του συγκροτήματος.

Τώρα, δέστε τις ζώνες ασφαλείας!

Το επίσημο όνομα της Λάντμπροουκς ήταν The Ladbroke Group PLC (Όμιλος Λάντμπροουκς Δημόσια Ε.Π.Ε.). Έτσι ήταν για χρόνια και είχε δύο κύριους βραχίονες: Τη Λάντμπροουκς και τη Χίλτον Ιντερνάσιοναλ, δηλαδή τα ξενοδοχεία Χίλτον εκτός Η.Π.Α. Στις 14 Μαίου του 1999, μετά από συναίνεση των μετόχων στην ετήσια γενική συνέλευση, το όνομα άλλαξε σε Hilton Group PLC (Όμιλος Χίλτον Δημόσια Ε.Π.Ε.). Μάλλον τίποτε άλλο δεν άλλαξε. Εξακολουθούν να υφίστανται οι δύο βραχίονες, η Λάντμπροουκς και η Χίλτον Ιντερνάσιοναλ, δηλαδή τα ξενοδοχεία Χίλτον εκτός Η.Π.Α. Γιατί ν’ αλλάξει το όνομα από Λάντμπροουκς σε Χίλτον, λοιπόν; Μια χαρά όνομα ήταν, ένας θρύλος. Έτσι τους κάπνισε φαίνεται, γούσταραν μια αλλαγή…

ΥΓ. 25 χρόνια μετά την αφαίρεση της άδειας παιγνίου της Λάντμπροουκς, ο Όμιλος Χίλτον, που είναι το νέο όνομα της εταιρίας, θεωρήθηκε «άξια και κατάλληλα πρόσωπα για να κατέχουν άδεια παιγνίου» και πήρε άδεια παιγνίου από τις αρμόδιες βρετανικές αρχές. Μεταξύ άλλων καζίνων σχεδιάζει το πρώτο υπερ-καζίνο (κόστος 200 εκατομμύρια λίρες) στο Μπλάκπουλ.

Και το Playboy; Μα, κι αυτό επιστρέφει στη βρετανική σκηνή, μετά από απουσία μιας εικοσαετίας: Ο ΟΜΙΛΟΣ ΧΙΛΤΟΝ, ΟΠΩΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΤΩΡΑ Η… ΜΗΤΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ… ΘΥΓΑΤΡΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΑΝΤΜΠΡΟΟΥΚΣ, ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ Ν’ ΑΝΟΙΞΕΙ ΚΑΖΙΝΟ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ PLAYBOY!!! Οι δύο όμιλοι, που έβγαλαν τα μάτια ο ένας του άλλου, επιστρέφουν στη σκηνή ως μία δύναμη, ΜΙΑ ΠΥΡΑΜΙΔΑ και τώρα ψάχνουν για κατάλληλο οίκημα στο Μέιφεαρ! Καταλαβαίνετε τι έχει γίνει, ή μήπως έχω γίνει υπέρμετρα φαιδρός και περίεργος;

Εν τω μεταξύ, Η Γουίλιαμ Χιλ μόλις συμφώνησε ν’ αγοράσει τα 624 πρακτορεία στοιχημάτων της Στάνλεϊ (της εταιρίας στην υπόθεση Γκαμπέλι και όχι μόνον!) για 504 εκ. λίρες, εφόσον δεν απορρίψει την πρόταση η Επιτροπή Μονοπωλίων, για να γίνει μεγαλύτερη της Λάντμπροουκς στον τομέα των πρακτορείων. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη συγχώνευση της εταιρίας Γουίλιαμ Χιλ, η οποία το Δεκέμβριο του 1988 είχε «απορροφηθεί» από τη Grand Metropolitan PLC, του Μαξ Τζόζεφ, η οποία είχε τα πρακτορεία στοιχημάτων «Mecca», αλλά έμεινε το όνομα Γουίλιαμ Χιλ, που ήταν πιο «βαρβάτο» στο χώρο. Οι πυραμίδες καλά κρατούν και μεγαλώνουν. Όταν η Λάντμπροουκς εισήχθη στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου το 1967, η αξία της ήταν κάτω του ενός εκατομμυρίου λιρών. Σήμερα η αξία του Ομίλου είναι ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΛΙΡΕΣ, δηλαδή πέντε χιλιάδες φορές πάνω!

Ο Σίριλ Στάιν δεν είναι πια επικεφαλής του Ομίλου. Δούλεψε σκληρά και πάντα ήθελε να ζήσει στο Ισραήλ μετά την αφυπηρέτησή του. Θερμός υποστηρικτής του Ισραήλ, το 1985 έστησε και προικοδότησε το φιλανθρωπικό ίδρυμα Stein (Cyril & Betty) Charitable Trust στο Λονδίνο, με σκοπό την υποστήριξη εβραϊκών οργανισμών σε όλο τον κόσμο. Από το 1976 διατηρεί σπίτι στον εβραϊκό τομέα της Ιερουσαλήμ, σχεδιασμένο από τον περίφημο Εβραιοκαναδό αρχιτέκτονα Μοσέ Σάφντι. Είναι, μαζί με τη Στεγαστική Τράπεζα Τεχαφότ, την Τράπεζα Ισραήλ Βορείου Αμερικής, την Ενωμένη Τράπεζα Μιζράχι και άλλους, ένας από τους φημολογούμενους χρηματοδότες του σχεδίου για την εξαγορά για λογαριασμό του Ισραήλ όλης της γης της Ιερουσαλήμ (καμιά σχέση ο Ειρηναίος, σας παρακαλώ πολύ). Υπάρχει ένα ανέκδοτο σχετικά με τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973. Στις Συναγωγές του Λονδίνου έκαναν εράνους για το Ισραήλ. Στη Συναγωγή του Σίριλ Στάιν ξαφνικά έπεσε στο δίσκο μια επιταγή τέτοιου αστρονομικού ποσού, που έφυγε ο δίσκος από τα χέρια αυτού που τον κρατούσε!

Και κάτσε δικέ μου να τραβάς τα μαλλιά σου που η Ουντινέζε δεν κέρδισε τη Μίλαν, ούτε η Ίντερ τη Ρετζίνα για να τους ξεσκίσεις…

Δημοσιεύτηκε στις 30/5/2005