Σωστές θέσεις, λάθος λόγοι

Παρακολούθησα, όπως λίγο-πολύ όλοι μας, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτές τις μέρες την υπόθεση των Καρτών Υγείας των 12 ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ στο 0-0 με την ΑΕΚ. Δύο πράγματα μού κέντρισαν την προσοχή – το ένα, τι είναι αυτό που μας… κεντρίζει την προσοχή, το δεύτερο, ποιο είναι το κίνητρό μας. Και τα δύο λανθασμένα, κατά την άποψή μου.

Έχουν περάσει πάνω από 40 χρόνια από την εγκαθίδρυση τού (ο Θεός να τον κάνει) επαγγελματισμού στο ποδόσφαιρό μας και σχεδόν 15 απ’ τη δημιουργία της (κατ’ ευφημισμό) Super League – που αργότερα μοιράστηκε σε Super League 1 και 2, επειδή προφανώς μόνο μία ΣούπερΛιγκ δε μας έφτανε. Σε όλο αυτό το διάστημα, είναι ανυπολόγιστος ο αριθμός υφυπουργών Αθλητισμού, Γενικών Γραμματέων Αθλητισμού, ηγεσιών ΕΠΟ, ΕΠΑΕ και SuperLeague που κατέθεσαν και πέρασαν προτάσεις, νομοσχέδια, εκδοχές του ΚΑΠ, οτιδήποτε θα όφειλε να διασφαλίσει δομημένη, ευνομούμενη και συνεπή διεξαγωγή των εγχώριων διοργανώσεων.

Κι όμως, εν έτει 2020 η διευθέτηση ενός τόσο σοβαρού ζητήματος, όπως η παράτυπη διεξαγωγή ενός αγώνα (και μάλιστα μιας αναμέτρησης κορυφής, η οποία έκρινε σε μεγάλο βαθμό συμμετοχή στο UEFA Champions League) κρίθηκε από το αν η μία ΠΑΕ θα αποφάσιζε να καταθέσει ένσταση ή όχι – και μάλιστα η ΠΑΕ η οποία δεν είχε παρατυπήσει.

Δεν είμαι ο μόνος που το σχολιάζει αυτό, ούτε ο μόνος που κρίνει ότι η ηγεσία της ΑΕΚ βρέθηκε, χωρίς ευθύνη της, μεταξύ σφύρας και άκμονος, υποχρεωμένη να πάρει μια απόφαση που θα είχε σε κάθε περίπτωση κόστος. Το σχολιάζω επειδή μου δίνει την αφορμή να σταθώ στις θέσεις που σθεναρά υποστήριξαν χιλιάδες φίλων τόσο της ΑΕΚ, όσο και του ΠΑΟΚ σε μια σχεδόν δίχως προηγούμενο, ακόμη και για το ταλαίπωρο ελληνικό ποδόσφαιρο, περίσταση.

Είναι ξεκάθαρο ότι, μέσω των online media και κυρίως των social media, ήταν πολύ εύκολο να διαπιστώσει κανείς τις τάσεις στους κόλπους των φιλάθλων. Αφήνοντας κατά μέρος τις αντεγκλήσεις, για τους ΠΑΟΚτσήδες η επιλογή ήταν πιο απλή. Οι περισσότεροι που εκφράστηκαν στα fora καταφέρθηκαν εναντίον των υπευθύνων αυτής της σοβαρότατης παράλειψης. Το θέμα ήταν εσωτερικό, ενδοοικογενειακό. Στην ΑΕΚ, αντίθετα, επικράτησε διχογνωμία.

Δε θα σταθώ σε όσους ζήτησαν ανοικτά απ’ την ηγεσία της ΠΑΕ να καταθέσει ένσταση. Απλό το σκεπτικό και εύλογο: Το λάθος ήταν του αντιπάλου, η έκβαση κατά 99% θετική, το διακύβευμα σοβαρό. Θα σταθώ κυρίως σε εκείνους που ζήτησαν το αντίθετο, το οποίο εντέλει και επέλεξε ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Γιατί;

Την απάντηση νομίζω τη γνωρίζουμε όλοι μας. Όπως και οι φίλοι του ΠΑΟΚ, που ζήτησαν τιμωρία της αγαπημένης τους ομάδας, έτσι και όσοι φίλοι της ΑΕΚ ζήτησαν να μην επωφεληθεί “στα χαρτιά” η δική τους αγάπη ζήτησαν το σωστό, αλλά για τους λάθος λόγους. Όχι από αγάπη σε ό,τι είναι και πρεσβεύει το ποδόσφαιρο, όχι στο όνομα κάποιου αθλητικού ιδεώδους και έννοιας fair play, πραγματικής (και όχι δικονομικής δικαιοσύνης), αλλά κυρίως για να μη δώσουν στους αντιπάλους το δικαίωμα να έχουν κάτι (ακόμη) να τους κατηγορήσουν στο εξής. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο συλλόγων, και όχι μόνο σε επίπεδο εξέδρας, άλλωστε, χειροτερεύουν διαρκώς απ’ το 2017 κι έκτοτε, με αποκορύφωμα ό,τι συνέβη την άνοιξη του ’18. Ο μέσος ΑΕΚτσής επ’ ουδενί δε θα ήθελε να δώσει ακόμη μια αφορμή στον ΠΑΟΚτσή (κι όχι μόνο) να τον αποκαλεί “χάρτινο”, ο μέσος ΠΑΟΚτσής να αισθανθεί εξίσου ένοχος με τον αντίπαλο, χάνοντας το όποιο ηθικό πλεονέκτημα αισθανόταν ότι έχει.

Αντιληπτά όλα αυτά και ως έναν βαθμό κατανοητά. Μόνο που δεν έχουν καμία σχέση με το άθλημα αυτό καθεαυτό, τουλάχιστον όχι όπως το αντιλαμβάνονται και το αντιμετωπίζουν στις περισσότερες χώρες του πλανήτη. Οι θέσεις μπορεί να είναι σωστές, τα κίνητρα, όμως, όχι.