Λαός και πολιτεία… «σφυρίζουν» αδιάφορα

Παραολυμπιακοί αγώνες: Πρωτοπόρος και πάλι η Κίνα

Η φετινή Παραολυμπιάδα ολοκληρώθηκε. Η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, δίνει την σκυτάλη στο Παρίσι, το οποίο θα φιλοξενήσει τους επόμενους Παραολυμπιακούς Αγώνες, το 2024. Ευχή φυσικά όλων, η επόμενη διοργάνωση, να διεξαχθεί υπό φυσιολογικές συνθήκες και με τον covid-19, να αποτελεί πλέον παρελθόν.

Η Κίνα συνέχισε την παράδοση, που διατηρεί από το 2004 και την Παραολυμπιάδα της Αθήνας.  Κυριάρχησε και αυτήν την φορά στην κατάκτηση των μεταλλίων. Οι αθλητές και οι αθλήτριες της κατέκτησαν συνολικά 207 μετάλλια, εκ των οποίων 96 χρυσά, 60 αργυρά και 51 χάλκινα. Αρκετά πίσω, όμως με επίσης τριψήφιο αριθμό μεταλλίων η Μεγάλη Βρετανία με 124, η Ρωσία με 118 και η ΗΠΑ με 104.

Ο Ελληνικός απολογισμός

Η Ελλάδα, τελείωσε την διοργάνωση με σύνολο 11 μετάλλια στην κατοχή της. Ένα χρυσό, τρία αργυρά και επτά χάλκινα, ήταν ο τελικός απολογισμός. Αναλυτικά οι αθλητές που κατάφεραν να φέρουν μετάλλιο στην χώρα μας:

1 χρυσό

▪ Θανάσης Γκαβέλας με το συνοδό του Σωτήρη Γκαραγκάνη στα 100μ. κατηγορίας Τ11 σημειώνοντας παγκόσμιο ρεκόρ με 10.82.

 3 ασημένια

▪ Θανάσης Πρόδρομου στο μήκος κατηγορίας Τ20 με άλμα στα 7.17μ.

▪ Greg Polychronidis  με τη sport assistant Κατερίνα Πατρώνη στο μπότσια κατηγορίας BC3.

▪ Θανάσης Κωνσταντινίδης στην κορίνα κατηγορίας F32 με ρίψη στα 38.68 που αποτελεί ρεκόρ Ευρώπης.

7  χάλκινα

▪ Ομαδικό μπότσια – μεικτά ζευγάρια BC3 (Γρηγόρης Πολυχρονίδης – s.a. Κατερίνα Πατρώνη, Anna Ntenta  – s.a. Χριστίνα Ντεντα, Αναστασία Πυργιώτη – s.a. Ιωάννης Πυργιώτης).

▪ Alexandra Stamatopoulou στα 50μ. ύπτιο κατηγορίας S4 με χρόνο 49.63.

▪ Στράτος Νικολαΐδης στη σφαίρα κατηγορίας F20 με ρίψη στα 15.93μ.

▪ Αντώνης Τσαπατάκης ς στα 100μ. πρόσθιο κατηγορίας SB4 με χρόνο 1.40.20.

▪ Δημήτρης Μπακοχρήστος / Dimitrios Bakochristos Paralympic Champion  στην άρση βαρών σε πάγκο στην κατηγορία -54κ. σηκώνοντας 165κ.

▪ Dimosthenis Michalentzakis   στα 100μ. ελεύθερο Κατηγορίας S8 με χρόνο 58.73.

▪ Panos Triantafyllou – Fencing Paralympian   στην ξιφασκία κατηγορίας Β

Άξιοι συγχαρητηρίων είναι φυσικά, ολόκληρη η ελληνική αποστολή. Η προσπάθεια τους, η επίμονή τους, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν λόγω της αναπηρίας τους, αποτελούν τρανό παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Όταν υπάρχει πίστη και θέληση, μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Αυτοί οι άνθρωποι  είναι τα πραγματικά πρότυπα, που έχει ανάγκη η κοινωνία μας.

Εμβόλιο για την υποκρισία, άμεσα

Μια κοινωνία που μια φορά στο τόσο (συνήθως κάθε τέσσερα χρόνια, σε κάθε Παραολυμπιάδα), θυμάται να αισθανθεί υπερήφανη για τους αθλητές αυτούς και «αναγνωρίζουν» τον αγώνα και την προσπάθεια που κάνουν για την επιβίωση τους, αλλά και το να φτάσουν στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση. Κατά τα άλλα στην καθημερινότητά μας, σταθμεύουμε τα αυτοκίνητα μας σε θέσεις αναπήρων, ή μπροστά από ράμπες, οι οποίες διευκολύνουν την μετάβαση των αναπηρικών αμαξιδίων από τα πεζοδρόμια στους δρόμους. Σε περιπτώσεις όπου πρέπει να τους παραχωρηθεί προτεραιότητα, όπως σε μια ουρά σε τράπεζα ή σε δημόσια υπηρεσία ή «σφυρίζουμε» αδιάφορα, ή το κάνουμε δυσανασχετώντας, λες και ο οποιοσδήποτε άνθρωπος με ειδικές ανάγκες επέλεξε να γεννηθεί έτσι, ή ξύπνησε ένα πρωί και αποφάσισε να χάσει κάποιο μέλος του σώματος του, για να έχει προτεραιότητα σε ουρές και ΜΜΜ.

Όλα αυτά βέβαια ξεκινάνε από την παιδεία. Όταν ένα κράτος αδιαφορεί να δημιουργήσει τις απαραίτητες δομές για αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα συμπεριλάβει ούτε στο εκάστοτε πρόγραμμα σπουδών κάθε σχολείου, αρκετές ώρες κατά την διάρκεια του σχολικού έτους, εκδηλώσεις για την αναπηρία και όχι μόνο. Δεν αναφέρομαι στις 2-3 ομιλίες που μπορεί να γίνονται σε κάποια σχολεία δύο διδακτικές ώρες τον χρόνο.

Για να πιάσουν τόπο όλα αυτά, θα πρέπει και τα παιδιά να αλληλοεπιδράσουν με το ζήτημα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση με ΑμεΑ. Με μια συνέντευξη και μια παρουσίαση της καθημερινότητας, μαζί με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Φυσικά όλα αυτά είναι μικροπράγματα για τους ειδήμονες που έχουν πόστα σε νευραλγικές θέσεις και υπουργεία και το μόνο που αλλάζουν, είναι οι τρόποι εισαγωγής στα πανεπιστήμια και άντε να προσθαφαιρέσουν κάποιο μάθημα σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια. Κανένα ενδιαφέρον για την δημιουργία δομών, επιδόματα… «τσεκουρωμένα», επιχορηγήσεις μηδαμινές.

Η υποκρισία σε όλο της μεγαλείο. Υποδέχτηκε ο πρωθυπουργός στο Μαξίμου τους παραολυμπιονίκες, τους έδωσε τα συγχαρητήρια του και εκείνη με την σειρά τους, ορθά του έθεσαν τα προβλήματα και τους προβληματισμούς τους σχετικά με τις δυσκολίες που περνούν. Η κατάληξη της όλη κουβέντας, όπως και κάθε κουβέντας με τον εκάστοτε πρωθυπουργό ή υπουργό είναι η ίδια. Λόγια και υποσχέσεις πολλές και πράξεις μηδενικές.

Οι ευθύνες κοινωνίας και πολιτείας είναι ίδιες. Και οι δύο αδιαφορούν πλήρως, για ανθρώπους που πλέον, δεν είναι κρυμμένοι στα σπίτια, αλλά κυκλοφορούν στον κόσμο, εργάζονται, αθλούνται και μπορούν να έχουν μια φυσιολογική ζωή, αρκεί να μην την κάνουμε εμείς δύσκολη στερώντας τους και τις ελάχιστες δομές που υπάρχουν.

Την επόμενη φορά που θα οποιοσδήποτε από εμάς δώσει χαρεί και αισθανθεί περήφανος για αυτά τα παιδιά, θα πρέπει να αναλογιστεί και το πώς συμπεριφέρεται αντίστοιχα σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, που δεν είναι αθλητές, αλλά καθημερινοί πολίτες.