Παναθηναϊκός: Μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα την επόμενη σεζόν;

Ντέρμπι λέει χθες στο Ο.Α.Κ.Α. Για όσους από εμάς έχουν ζήσει τις χρυσές εποχές του τριφυλλιού μάλλον μοιάζει με ανέκδοτο. Ο Παναθηναϊκός ήταν διαχρονικά διεκδικητής των τίτλων στην Ελλάδα και μια ομάδα που άφηνε σε τακτά χρονικά διαστήματα το στίγμα της και στα ευρωπαϊκά Κύπελλα. Αλήθεια χθες, πώς μπορείς να μιλήσεις για ντέρμπι όταν η μια ομάδα είναι ήδη πρωταθλήτρια και συνεχίζει στην Ευρώπη και η άλλη παίζει στην διαδικασία των play  offs χωρίς κανένα απολύτως στόχο;

Πώς μπορείς να μιλήσεις για ντέρμπι αιωνίων όταν ο ένας δεν βγαίνει εκτός συνόρων λόγω οικονομικής τιμωρίας και ο άλλος είναι σε μόνιμη βάση στο ίδιο τραπέζι με τα μεγάλα ευρωπαϊκά club;

Πώς μπορείς να μιλήσεις για ντέρμπι όταν ο ένας διεκδικεί συστηματικά τους τίτλους, μάλιστα επέστρεψε στην κορυφή μετά από δύο χρόνια απουσίας, ενώ ο άλλος στην εποχή Αλαφούζου έχει να θυμάται ένα Κύπελλο Ελλάδας, διάφορα project που έμειναν στις καλένδες, παρέλαση παικτών αμφιβόλου ποιότητας και την Ευρώπη, από την οποία ζούσε εν πολλοίς ο Σύλλογος τα δύσκολα χρόνια, να αποτελεί μακρινή ανάμνηση;

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι μάλλον εύκολο. Μπορεί ο κόσμος του Παναθηναϊκού να ελπίζει σε αλλαγή στόχων, άνοδο του επιπέδου της ομάδας και επιστροφή στους τίτλους άμεσα; Εντάξει δεν λέμε από την νέα σεζόν, αλλά έστω με βάση ένα πλάνο ρεαλιστικό σύντομα; Δεν νομίζω. Η διοίκηση Αλαφούζου έχει απολέσει και τα τελευταία “κανονάκια” που είχε στην διάθεση της. Οι φίλαθλοι δεν την εμπιστεύονται, δεν δείχνουν ιδιαίτερη ζέση  να στηρίξουν την ισπανική στροφή της ομάδας και όλα φαίνονται θολά και μετέωρα. Η ώρα δεν προσφέρεται για απόδοση ευθυνών και άλλα παρόμοια. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο νυν μεγαλομέτοχος του τριφυλλιού θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες. Από την μία έχει δαπανήσει τεράστια πόσα, με παροιμιώδη λάθη να τα συνοδεύουν και από την άλλη με τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του έχει καταδικάσει τον Σύλλογο σε διαρκή μαρασμό. «Τότε γιατί μένει;» αναρωτιούνται πολλοί. Εύκολη απάντηση. Το γήπεδο και οι προοπτικές που αυτό γεννά.

Είναι πράγματι λυπηρό για μια τόσο ιστορική ομάδα, για έναν τόσο μεγάλο Σύλλογο, να έχει σε όλα του τμήματα, μετά και την αποχώρηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου πριν από λίγες μέρες, μοναδικό χρηματοδότη τον Γιάννη Αλαφούζο. Όχι γιατί ο εν λόγω επιχειρηματίας δεν έχει το μέγεθος ή τις δυνατότητες, αλλά γιατί βρίσκεται σε ποσοστό υπό του μηδενός σε γνωστικό επίπεδο για το τι σημαίνει να ηγείσαι ενός τέτοιου οργανισμού. Το project του γηπέδου είναι ικανό να απογειώσει το τριφύλλι, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται ικανούς leader που να ξέρουν που απευθύνονται και να μην αντιμετωπίζουν την ομάδα ως ακόμα ένα οικονομικό  σχέδιο που πρέπει να υπακούει σε προθεσμίες και ρήτρες. Οι ομάδες είναι εμβλήματα, ιδέες, άνθρωποι και βασικά συναίσθημα.

Πάμε τώρα και στην επερχόμενη σεζόν του ποδοσφαίρου. Ο Δώνης φεύγει, ο Πογιάτος έρχεται. Νέοι παίκτες χάνονται, χωρίς απαραίτητα να φταίει η διοίκηση σε όλες τις περιπτώσεις. Ξένοι έρχονται πάλι σε πρώτο πλάνο και όλοι αναρωτιούνται τι μας επιφυλάσσει αγωνιστικά το αύριο. Το βασικότερο είναι πως για μια ακόμα χρονιά κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να εξηγήσει το σχέδιο, να οριοθετήσει τους στόχους, να βάλει τον πήχη των απαιτήσεων. Όλα γίνονται λες και ένας αυτόματος πιλότος θα αναλάβει δράση και θα τα λύσει. Η ποδοσφαιρική πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Θέλεις δεν θέλεις, θα σε βγάλει στην σέντρα αν δεν τη σεβαστείς. Έχεις δεν έχεις χρήματα να δαπανήσεις το να θέσεις προτεραιότητες είναι απαραίτητο. Ο Παναθηναϊκός αποφεύγει να το κάνει εδώ και χρόνια. Άγεται και φέρεται από τις συνθήκες. Βάζει να παίξουν νέοι άκριτα λόγω οικονομικής ανέχειας. Βρίσκει δύο δεκάρες αφήνει στην άκρη τους νέους και παίρνει τριτοτέταρτους ξένους. Καλά θα μου πείτε και τι πρέπει να κάνει;

Βασικά να πει αλήθεια στον κόσμο του. Στη συνέχεια να καταλάβει ότι με βάση τον δικό του ανταγωνισμό, δηλαδή τους υπόλοιπους του λεγόμενου Big-4, δεν έχει νόημα να φέρνει παίκτες από το ευρωπαϊκό πανέρι. Να γίνει με άλλα λόγια ο ιδανικός προορισμός για την καριέρα κάθε ταλέντου της ελληνικής επικράτειας. Να γίνει η ομάδα που θα παίρνει τους καλύτερους ξένους του εγχώριου ποδοσφαιρικού στερεώματος, οι οποίοι μπορεί να μην είναι πρώτης γραμμής και μεγάλης κλάσης, αλλά πρώτον τους έχεις δει και δεύτερον αντιλαμβάνονται το μέγεθος του «τριφυλλιού» και το πόσο σημαντική εξέλιξη είναι στην καριέρα τους να βρεθούν εκεί.

Θέλετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα; Ο Βιγιαφάνες που ετοιμάζεται να φορέσει πάλι τα πράσινα. Ήρθε, έπαιξε, πρόσφερε, έδωσε χρήματα στα ταμεία και τώρα έρχεται πίσω.

Αυτά προς το παρόν και τα λέμε σύντομα και για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό.