Μια χαλασμένη ωδή για σένα

Διακόσια χρόνια με ξερνάς, διακόσια μ’ αγκαλιάζεις.

Διακόσια χρόνια σε κοιτώ λερωμένος μες στα λούσα μου.

Διακόσια χρόνια Θεόδωρος, διακόσια χρόνια Πήλιος.

Διακόσια χρόνια φορτωμένος με τον λευκό σου τον σταυρό, διακόσια  λυτρωμένος από το γαλανό σου.

Διακόσια χρόνια σου γυρνώ την πλάτη, διακόσια να βάζω τα στήθη μου μπροστά.

Διακόσια χρόνια να χορεύω μια στο Ζάλογγό σου, μια την Ευδοκία σου.

Διακόσια χρόνια κι ακόμα λερωμένο το μαντήλι Γιάννη μου.

Διακόσια χρόνια με το χέρι στην κόρνα και το μυαλό στη μίζα.

Διακόσια χρόνια φωνακλάς με τα κουμάντα, διακόσια σιωπηλός χωρίς αβάντα.

Διακόσια χρόνια να σε καίω, διακόσια να σε ποτίζω με το αίμα μου.

Διακόσια χρόνια ελεύθερος, μα τόσο πολιορκημένος.

Διακόσια χρόνια δεν σ’ αντέχω, διακόσια χρόνια δεν αντέχω χωρίς εσένα.

Χρόνια σου πολλα Ελλαδίτσα, Ελλάδα, Ελλαδάρα μου.