Τον περικύκλωσαν τα τσακάλια…

Θα είναι πολύ μεγάλο το σημερινό, διότι πριν τελειώσω με τη συνέντευξη του Τζον Πέρκινς θα απαντήσω στον… φίλο ενός φίλου που είχε στείλει μέιλ. Ω, πόσο με ευχαριστεί αυτό! Δεν μου αρέσει ο μονόλογος, κυρίως σε σοβαρά θέματα, κι αυτά που γράφονται εδώ είναι άκρως σοβαρά κι ας μην τα πιστεύουν πολλοί. Δεν φαντάζεστε πόσο σοβαρά! Το μέιλ του φίλου, λοιπόν, αυτούσιο:

 —– Original Message —–

From: (λογοκρισία)

To:

Sent: Tuesday, May 10, 2005 11:08 AM

Subject: Προς Γάτο…

Καταρχήν καλημέρα.

Δεν θα πω τίποτα περι στοιχήματος, θα μιλήσω για την 2η σελίδα. Άκρως ενδιαφέρουσα, την μοιράζομαι καθημερινά με τον στενό μου φιλικό κύκλο και δεν σου κρύβω οτι έχεις δημιουργήσει φανατικό κοινό που περιμένει το κείμενο σου κάθε πρωί. Κάποια άλλη στιγμή θα θέσω τα δικά μου ερωτήματα (και για το στοίχημα και για τη “Φάρα”) και πιστεύω οτι θα έχουμε ωραία κουβεντούλα, αλλά για την οικονομία της συζήτησης μπαίνω στο ψητό:

Φίλος μου έθεσε τον παρακάτω προβληματισμό σε απαντητικό του mail προς εμένα ο οποίος ουσιαστικά απευθυνόταν προς εσένα. Στον παραθέτω λοιπόν αυτούσιο, ελπίζοντας οτι απαντώντας ίσως σε κάποιο κειμενό σου σε αυτόν, θα απαντήσεις απορία και εκατοντάδων άλλων που θα έχουν αυτό το σκεπτικό. Μου λέει λοιπόν το φιλαράκι για την συγγραφή του βιβλίου απο τον John Perkins:

“Πες μου ρε bro (όχι σουτιέν), πόσες πιθανότητες δίνεις να είναι αληθινά να παρακάτω; Άκου να σου πω φίλε που λέει και ο φαφούτης. Παπάρια μέντολες…(ούτε καν μάντολες). Ο τυπάκος αυτός, εάν είναι αλήθεια αυτά που είπε (πότε τα είπε;), τώρα δεν ζει. Τώρα θα μου πεις, ποιός μου λέει εμένα ότι όλα αυτά που βγάζει στη φόρα ο εν λόγω τυπάκος, δεν είναι με τις ευλογίες της “Φάρας” και δεν έχει πληρωθεί πάλι αδρά για να βγάλει μόνο αυτά και να κρύψει χειρότερα. Μπορεί επίσης το ατομάκι να ήταν πράγματι στέλεχος κάποιων σημαντικών εταιριών, να τον σούταραν για διάφορους λόγους και να έχει γίνει τόσο γραφικός όσο και ο Μητσάρας των γηπέδων. Μην ξεχνάμε τον Άντυ Γουώρχολ• 15 λεπτά διάσημος. “

Έχει μιά βάση ο άπιστος “Θωμάς”, το καχύποπτο και τεχνοκρατικό του σκεπτικό χρίζει νομίζω απάντησης.  Συνέχισε την καλη δουλεία…

Απαντώ: Ελπίζω να έκανε λάθος στον τονισμό ο φίλος και να εννοούσε «δουλειά» και όχι «δουλεία» όπως το τόνισε στην τελευταία αράδα! Πάντως, ούτε δουλειά είναι αυτή, ούτε δουλεία. Σκέτη ευχαρίστηση. Και βέβαια θα απαντήσω στο φίλο του φίλου, με λεπτομέρεια μάλιστα για τον Τζον Πέρκινς. Αύριο κιόλας! Θα του φύγει η μαγκιά (όχι του Πέρκινς, αλλά του φίλου του φίλου!). Αλλά αυτό έχει κάνει η Φάρα: γέμισε τον κόσμο με δυσπιστία, του έκανε το «έλα μωρέ, μαλακίες» δεύτερη φύση, με το να παρουσιάζει οποιονδήποτε αντιστασιακό ως φαιδρό, τρελό, μπόσικο, βαλτό, επικίνδυνο, κομμουνιστή, αντίχριστο ο,τιδήποτε εκτός από έναν άνθρωπο που κατάλαβε το παιχνίδι, ή ακόμα και το έπαιξε αλλά άλλαξε πορεία και μιλάει ανοιχτά. Όπως έκαναν τόσα, σε τόσους. Όπως έστειλαν το Νικόλα Τέσλα, ίσως τη μεγαλύτερη ιδιοφυία που έζησε ποτέ, στην ψάθα. Και τα λαμόγια ακόμα διαβάζουν τις ατέλειωτες σημειώσεις του. Όχι για να ανακαλύψουν κάτι για το καλό του πλανήτη, αλλά μάλλον για να προλάβουν μια τεράστια ανακάλυψη, όπως είχαν προλάβει και θάψει την ανέξοδη και ατέλειωτη παραγωγή καθαρής ενέργειας και την ανέξοδη διανομή της. Και σιγά, ρε, που δεν έχει βρεθεί το φάρμακο για τον καρκίνο και για το AIDS και ας μη πιάσουμε το θέμα του ποιοι πραγματικά έσπειραν τον ιό του AIDS και γιατί…

Θα πω, όμως, και κάτι άλλο στον φίλο του φίλου ιδιαίτερα και σ’ όλους τους επισκέπτες γενικότερα: ΜΗΝ ξεχνάτε την βασική αρχή του μακροκόσμου και του μικρόκοσμου! «Όπως είναι τα πάνω, έτσι είναι και τα κάτω» όπως είπε ο Απόστολος Παύλος, για να πάμε στα εύκολα και όχι στα δύσκολα των αρχαίων δικών μας! Διότι τι ακριβώς είναι το άτομο, με τον πυρήνα και τα ηλεκτρόνιά του που πάνε γύρω-γύρω; Δεν είναι μια μικρογραφία του ηλιακού συστήματος, του Ήλιου με τους πλανήτες του; Και τι είναι ένας αριθμός ατόμων; Δεν είναι ο γαλαξίας; Και τι είναι ολόκληρο το σώμα, βρε; Δεν είναι το σύμπαν; Τώρα, άντε βρες ποιος είναι ο νους και ποια τα συναισθήματα του σύμπαντος! Λιγάκι ζόρικο αυτό, το ξέρω. Άστο…

Εκείνο που θέλω να πω, όμως, με τον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο, είναι πως, ό,τι έχει κάνει η Φάρα σε Παναμά και Εκουαδόρ και σε κάθε υποανάπτυκτη χώρα, και σε μια-δυο… ανεπτυγμένες, στον μακρόκοσμο δηλαδή, ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΔΩ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ Σ’ ΕΣΕΝΑ, ΒΡΕ, στον μικρόκοσμο, πιθανότατα κατ’ εντολήν της Φάρας την οποία προσκυνά και στην οποία υπάγεται. Και θα το εξηγήσω λιγάκι:

Διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε, ότι το ελληνικό νοικοκυριό είναι βουτηγμένο στα χρέη. Σωστά; Πώς και γιατί; Διότι το κατεστημένο εισήγαγε την πλαστή καλοπέραση, τον τζόγο, την απληστία, ή απλά την ανάγκη, αν προτιμάτε. Καλλιέργησε την αστυφιλία για να τραβήξει τον κόσμο μακριά από τη γη, για να μην είναι αυτάρκης πλέον. Ανέβασε κατά πολύ το βιοτικό επίπεδο, αλλά αυτό ήταν ένα δίκοπο μαχαίρι. Διότι είναι στη φύση του ανθρώπου να τα θέλει όλα, χρήσιμα και άχρηστα. Οπότε έριξε στο κόλπο το βερεσέ. Σωστά; Στεγαστικά για διαμερίσματα και εξοχικά που δεν αξίζουν ούτε το εν δέκατον του όσο πουλιούνται, προσωπικά δάνεια, κάρτες, διακοποδάνεια, δάνεια Πάσχα, δάνεια Χριστουγέννων, δάνεια γέννας, δάνεια κηδείας. Όλος ο κόσμος είναι χρεωμένος, άλλος λίγο, άλλος πολύ. Όπως ο Παναμάς και το Εκουαδόρ, αλλά σε μικρότερη, σε ατομική κλίμακα. Τηρουμένων των αναλογιών, όμως, ίσως πολύ χειρότερα…

Ξαφνικά μια μέρα, μετά από ένα τεχνητό «κραχ», διότι όλα τα κραχ είναι τεχνητά, πάρτε τα επιτόκια στο 18, στο 20, στο 25 τοις εκατό. Το είχα ζήσει αυτό, στην Αγγλία. Οπότε τι γίνεται, δικοί μου; Αφενός τα χρέη δεν μπορούν να αποπληρωθούν και αφετέρου πατιέται το φρένο της οικονομίας και κλείνουν εργοστάσια, εταιρίες, πάσης φύσεως εργοδότες. Ακόμα και το Δημόσιο κάνει περικοπές, διότι χρωστάει κι αυτό! Έγινε και παλιά, βρεεε… αλλά δεν σας το λένε στα σχολεία της Φάρας. Από τη μια απίστευτα αυξημένες δόσεις, από την άλλη μείωση στο εισόδημα, ή ακόμα και εξαφάνισή του. Τότε τι γίνεται; Να σας πω εγώ τι γίνεται: το κατεστημένο ζητάει ανταλλάγματα για να σε αφήσει να ζήσεις στη γαϊδουροκυλίστρα που έχεις για διαμέρισμα, για να ταίσεις τα παιδιά σου: Ψήφισε αυτό στο δημοψήφισμα, βγάλε αυτούς κυβέρνηση, μην αντισταθείς στην αφαίρεση των ατομικών ελευθεριών σου (σ.σ.: αέρα κοπανιστό έχεις, παρά ατομικές ελευθερίες, αλλά κουβέντα να γίνεται!). ΟΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΟΥΑΔΟΡ (μακρόκοσμος) ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΣΕΝΑ, ΜΕΓΑΛΕ (μικρόκοσμος). Τύπωσέ το και κάδρωσέ το…

Οπότε τώρα θα μου πει ο φίλος: Και τι κάνουμε; Παίρνουμε τα καριοφίλια στα χέρια και κάνουμε επανάσταση; Όχι, αγόρι μου, μην είσαι αστείος. Πρώτα απ’ όλα δεν έχεις κάποιον για να σε οδηγήσει, διότι όλοι εξαγοράστηκαν. Δεύτερον, δεν έχεις τα κότσια, τα έχεις χάσει στα μπαράκια, στις καφετέριες, στα μπουκάδικα, στα σκυλάδικα, τρώγοντας πίτσα κολλημένος στο γυαλί, στις ατέλειωτες ουρές στις οποίες στέκεσαι χωρίς παράπονο. Και σε κάθε σταυροδρόμι θα υπάρχουν χαφιέδες και εκτελεστές, μη ξεχνάς το πρόσφατο παρελθόν διότι θα το πληρώσεις πα-νά-κρι-βα. Νόμος! Ούτε Βελουχιώτες υπάρχουν πια, ούτε Αυξεντίου, ούτε Μάτσηδες. Και ούτε θα υπάρξουν νέοι. Το κατεστημένο το φρόντισε αυτό, αντικαθιστώντας τις παραδοσιακές αρχές και ιδανικά της οικογένειας και της νεολαίας του πάλαι ποτέ με Nike και Adidas, με Fame Story και με Big Brother, με το να επιτρέπει, αν όχι να προτρέπει, ανήλικα να εθίζονται στο τζόγο. Αυτό έκαναν οι εθνικοί μειοδότες, οι μισθοφόροι της Φάρας. Αυτοί οι δωσίλογοι που ψήφισαν την ουσιαστική κατάργηση της ιερής γλώσσας σου, που τιμούν ακόμα και οι Φράγκοι, οι δωσίλογοι που είπαν «ε, είπαμε ένα δωράκι αλλά όχι και μισό δις (μίζα)» για πρόεδρο ΔΕΚΟ, οι δωσίλογοι που είπαν για δωσίλογο πρωθυπουργό «ο πρωθυπουργός πάει σπίτι του, δεν πάει φυλακή», ενώ οι τουρκαλάδες απαγχόνισαν τον Αντνάν Μεντερές στο πι και φι, χωρίς χότζα. Οι ίδιοι δωσίλογοι που υπέστειλαν ελληνική σημαία επί ελληνικού εδάφους, οι ίδιοι δωσίλογοι που κατάκλεψαν τον ελληνικό λαό, οι ίδιοι δωσίλογοι που δεν έκαναν μια έρευνα στο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και στο ξεπούλημα της Κύπρου. Αυτοί οι δωσίλογοι, είτε ΠΑΣΟΚ λέγονται, είτε Νέα Δημοκρατία. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. ΔΩ-ΣΙ-ΛΟ-ΓΟΙ! (Ήθελες ν’ ακούσεις κι άκουσες, φίλε μου!).

Α, να, ξέχασα! Τι μπορεί να κάνει κάποιος; Να σου πω τι μπορεί να κάνει, όχι όλος ο πληθυσμός, αλλά το εν τρίτον, αυτοί που πιθανόν δεν μασάνε με την πλαστή ευμάρεια, ή που βλέπουν τ’ αχνάρια του φιδιού. Πρώτα, ας πάνε στις τράπεζες και ας ζητήσουν τα λεφτά τους, τις καταθέσεις τους. Σε μετρητά. Σε χαρτοσακούλα. Βρε, σε οποιαδήποτε τράπεζα. Θα τα πάρουν; Ρεπάνια θα πάρουν. Θα κατέβουν τα ρολά πριν πεις «Εθνική», ή «Πίστεως». Μα, νομίζετε ότι τα λεφτά που δανείζουν οι τράπεζες τα έχουν σε αποθεματικό, ή στην κάσα; Μπα! Νούμερα σε κομπιούτερ δανείζουν, ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ λεφτά, κι εσείς πληρώνετε το αίμα σας σε τόκους για υπαρκτά, πραγματικά λεφτά. Ας πάει το εν τρίτον των καταθετών να σηκώσει τα λεφτά του! Κρρρραααχχχχχ…

Είναι και το άλλο: θέλεις να ρίξεις μια κυβέρνηση, ας πούμε τη νυν, ή οποιαδήποτε; Να διαλύσεις ένα κατεστημένο; Ποια καριοφίλια και πράσινα άλογα; Παθητική αντίσταση: Είμαι αντιφρονών, δεν μου αρέσει το πώς ξοδεύονται τα λεφτά που πληρώνω σε φόρους, δεν μου αρέσουν οι πανάκριβες και ανεπαρκείς υπηρεσίες, δεν μου αρέσει να με πλακώνουν δέκα λαθρομετανάστες πλανόδιοι σε κάθε φως της τροχαίας και ο μπάτσος να μην εμφανίζεται, δεν μου αρέσει το αίσχος που είδα στο νοσοκομείο, με ανθρώπους να βογγούν σαν κτήνη στους διαδρόμους, δεν μου αρέσει να πηγαίνουν τα παιδιά μου στο σχολείο και μετά να πηγαίνουν σε φροντιστήριο διότι δεν μαθαίνουν εκεί που πρέπει να μάθουν και το πληρώνω με το αίμα μου, έχω απογοητευτεί αφάνταστα για την έστω μερική διάβρωση της Δικαιοσύνης που είναι το έσχατο αποκούμπι μου, διαφωνώ με το ότι δεν φορολογείται ο μεγαλύτερος οικονομικός κολοσσός της χώρας, η Εκκλησία, δεν μου αρέσει η γραφειοκρατία και οι ουρές, δεν μου αρέσει να μου συμπεριφέρονται στη Γη των ενδόξων προγόνων και δική μου λες και είμαι κάφρος ή υπάνθρωπος, δεν μου αρέσει αυτό, δεν μου αρέσει εκείνο. Δεν πληρώνω, κερατόπλουμα! Και το εν τρίτον του πληθυσμού, όχι οι βολεμένοι και οι κρυπτόρχεις βέβαια, διότι αυτοί ποτέ δεν θα το κάνουν, σταματάει τις πληρωμές. ΤΕΒΕ, ΙΚΑ, ΦΠΑ, Φόρο Εισοδήματος, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, σταματάει να παίζει Στοίχημα, κάνει τεράστια οικονομία στη βενζίνη του, δεν πληρώνει στεγαστικά, δεν πληρώνει άλλα δάνεια, δεν αγοράζει με 60 άτοκες (άτοκος ο ποπός μου) δόσεις, δεν πληρώνει κάρτες και αγοράζει μόνο τα απολύτως, μα απολύτως αναγκαία. Τίποτε άλλο! Μηδέν! Πόσο λέτε ν’ αντέξει το σύστημα, το κατεστημένο, το κράτος, εάν μόνο το εν τρίτον του πληθυσμού το κάνει αυτό; Να σας πω εγώ: ΟΥΤΕ ΜΗΝΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΩ ΟΥΤΕ ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ!

Αλλά, και τι έγινε τότε; Βγαίνει ο Κωστάκης και μπαίνει ο Γιωργάκης, ή η Ντόρα, ή ακόμα και η Παπαρήγα. Σωθήκαμε, ζήτω το Έθνος, ζήτω το Γένος! Σκέτη απόγνωση, φίλοι και φίλες και, αν διαφωνείτε ριζικά, τότε πείτε με κι εμένα φαιδρό. Δεν θα είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά. Αλλά μια μέρα θα με θυμηθείτε και ίσως ανάψετε ένα κεράκι για τη δόλια τη ψυχή μου, διότι όντως είναι δόλια. Και να σας πω το λόγο: διότι, ενώ πιστεύω ότι καταλαβαίνω κάποια πράγματα, δεν έχει σχέση αν εσφαλμένα, διότι η αντίληψη είναι πραγματικότητα, δεν παίρνω την απόφαση να κάνω κάτι εποικοδομητικό, αλλά ασχολούμαι με το στοίχημα. Και με το να ασχολούμαι με τον τρόπο που ασχολούμαι, ουσιαστικά υποθάλπω εκείνους που σε πέντε και βάλε χρόνια δεν πήραν την απόφαση τουλάχιστο να προστατέψουν τη νεολαία από τον εθισμό του τζόγου, απεναντίας τη σπρώχνουν στο τζόγο! Και παίζουν με τρόπο που ουσιαστικά βάζουν ασύστολα το χέρι στην τσέπη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων μωρών που παίζουν με στερημένες τυρόπιττες και καραμέλες. Και δεν ηγέρθη το θέμα από ένα σύνδεσμο γονέων, ή διδασκάλων, διότι αυτός ο σκληρός, άκρως εθιστικός τζόγος, καμουφλαρίστηκε ως μια μορφή ανώδυνης ψυχαγωγίας! Κάνανε τον τζόγο αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής κουλτούρας, με μπροστάρηδες τα ΜΜΕ, τα μισθοφορικά φερέφωνα του ανίερου κατεστημένου, τους βιαστές και εκβιαστές του Έθνους! Μια φορά αχρείοι εκείνοι, ΕΚΑΤΟ φορές εγώ. Με χέζω πατόκορφα και αστροπελέκι να με κάψει, αν δεν το εννοώ! Πάμε παρακάτω, ευχαριστώντας εκ βάθους καρδίας τον φίλο που μού έδωσε το έναυσμα για να πω πράγματα που ήθελα να πω εδώ και πάρα πολύ καιρό…

Συνεχίσουμε με τη συνέντευξη του Τζον Πέρκινς, η οποία παρεμπιπτόντως είχε μεταδοθεί ταυτόχρονα και τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά. Βίντεο και CD είναι διαθέσιμα. Το συγκεκριμένο τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό πρόγραμμα μεταδίδεται ταυτόχρονα από 300 σταθμούς και κανάλια απ’ άκρου εις άκρον των Η.Π.Α. Σήμερα θα βάλω και τις ερωτήσεις της παρουσιάστριας, της Έιμι Γκούντμαν:

ΓΚΟΥΝΤΜΑΝ: «Μιλάμε με τον Τζον Πέρκινς. Στο βιβλίο σας, μιλήσατε για το πώς βοηθήσατε στην εφαρμογή ενός μυστικού σχεδίου που διοχέτευσε δισεκατομμύρια σαουδαραβικά πετρελαιοδολάρια στην αμερικανική οικονομία, πράγμα που τσιμέντωσε τη σχενή σχέση μεταξύ του βασιλικού Οίκου των Σαούδ και διαδοχικών αμερικανικών κυβερνήσεων.

ΠΕΡΚΙΝΣ: «Ναι ήταν μια συναρπαστική εποχή. Θυμάμαι καλά, εσείς πιθανότατα ήσασταν πολύ μικρή για να θυμάστε, αλλά θυμάμαι καλά πώς νωρίς τη δεκαετία του ’70 ο ΟΠΕΚ άσκησε τη δύναμη που είχε και μείωσε την προσφορά (σ.σ. εξαγωγές) πετρελαίου. Είχαμε αυτοκίνητα να σχηματίζουν ουρές σε βενζινάδικα. Ο κόσμος φοβήθηκε ότι αντιμετώπιζε άλλο ένα κραχ όπως εκείνο του 1929 και αυτό δεν ήταν αποδεκτό. Οπότε αυτοί… το υπουργείο Οικονομικών, έστειλε εμένα και μερικούς άλλους Οικονομικούς Εκτελεστές. Πήγαμε στη Σαουδική Αραβία…»

ΓΚΟΥΝΤΜΑΝ: «Πραγματικά σας έλεγαν Οικονομικούς Εκτελεστές, δηλαδή Ο.Ε.;»

ΠΕΡΚΙΝΣ: «Ναι ήταν ένας χαριτωμένος τίτλος που εμείς δώσαμε στους εαυτούς μας. Επίσημα, ήμουνα ένας κορυφαίος οικονομολόγος. Αποκαλούσαμε τους εαυτούς μας Ο.Ε. (σ.σ αρχικά για Οικονομικούς Εκτελεστές) χαριτολογώντας. Ξέρετε, δεν θα μας πίστευε κανένας αν διέρρεε έξω. Και έτσι πήγαμε στη Σαουδική Αραβία στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Ξέραμε ότι η Σαουδική Αραβία ήταν το κλειδί στη μείωση της εξάρτησής μας, στο να αποκτήσουμε τον έλεγχο. Και σκαρώσαμε αυτή τη συμφωνία με την οποία ο βασιλικός Οίκος των Σαούδ θα διοχέτευε τα περισσότερα πετροδολάριά του στις Η.Π.Α. και θα τα επένδυε σε κυβερνητικά ομόλογα. Το υπουργείο Οικονομικών θα χρησιμοποιούσε τους τόκους από αυτές τις επενδύσεις για να προσλάβει αμερικανικές εταιρίες για να χτίσουν τη Σαουδική Αραβία – νέες πόλεις, νέα υποδομή – κάτι το οποίο κάναμε (σ.σ δηλαδή οι Σαουδάραβες δεν έπαιρναν τους τόκους σε χρήμα, αλλά σε έργα!). Ο Οίκος των Σαούδ θα συμφωνούσε στο να κρατήσει την τιμή του πετρελαίου εντός ανεκτών για μας ορίων, πράγμα που όντως έκανε όλα αυτά τα χρόνια, και εμείς θα διατηρούσαμε τον Οίκο των Σαούδ στην εξουσία για όσο καιρό το έκαναν, πράγμα που όντως κάναμε και είναι ένας από τους λόγους που πήγαμε σε πόλεμο με το Ιράκ. Και στο Ιράκ είχαμε προσπαθήσει να εφαρμόσουμε την ίδια πολιτική, που ήταν τόσο επιτυχής στη Σαουδική Αραβία, αλλά ο Σαντάμ δεν μάσησε. Όταν οι Οικονομικοί Εκτελεστές αποτυγχάνουν με αυτό το σενάριο, το επόμενο βήμα είναι αυτοί που ονομάζουμε τσακάλια. Τα τσακάλια είναι άτομα που με εντολή της CIA μπαίνουν μέσα και προσπαθούν να υποδαυλίσουν ένα πραξικόπημα ή μια επανάσταση. Αν αυτό δεν πετύχει, τότε προχωρούν σε εκτελέσεις, ή προσπαθούν. Στην περίπτωση του Ιράκ, δεν μπόρεσαν να πλησιάσουν το Σαντάμ. Οι σωματοφύλακές του ήταν πολύ καλοί. Είχε και σωσίες. Δεν μπορούσαν να τον πλησιάσουν. Οπότε η τρίτη γραμμή άμυνας, όταν οι Οικονομικοί Εκτελεστές και τα τσακάλια αποτύχουν, η επόμενη γραμμή άμυνας είναι οι νεαροί άντρες και γυναίκες μας οι οποίοι αποστέλνονται στο θάνατό τους, που φυσικά είναι αυτό που κάναμε στο Ιράκ».

ΓΚΟΥΝΤΜΑΝ: «Μπορείτε να μας εξηγήσετε πώς πέθανε ο Τορρίγιος;».

ΠΕΡΚΙΝΣ: «Ο Ομάρ Τορρίγιος, ο Πρόεδρος του Παναμά, είχε υπογράψει τη Συνθήκη της Διώρυγας με τον Κάρτερ και, ξέρετε, αυτή εγκρίθηκε από το Κονγκρέσο με μια μόλις ψήφο. Ήταν ένα καυτό θέμα με πολλή διαμάχη. Και μετά ο Τορρίγιος πήγε και διαπραγματεύτηκε με τους Ιάπωνες για να κατασκευάσουν αυτοί μια διώρυγα στο επίπεδο της θάλασσας. Μίλησε με τους Ιάπωνες γι αυτό ο Τορρίγιος, κάτι που αναστάτωσε πάρα πολύ τη (γιγαντιαία εργοληπτική) Bechtel Corporation, της οποίας πρόεδρος ήταν ο Τζορτζ Σουλτς και ανώτατος σύμβουλος ο Κάσπερ Γουάινμπεργκερ (σ.σ. έτσι προφέρεται στα αγγλικά και όχι Βάινμπεργκερ). Όταν πέταξαν τον Τζίμι Κάρτερ έξω – και είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία πώς έγινε αυτό – όταν έχασε τις εκλογές και μπήκε μέσα ο Ρόναλντ Ρήγκαν και ο Τζορτζ Σουλτς ήρθε από τη Bechtel ως υπουργός Εξωτερικών και ο Γουάινμπεργκερ ήρθε από τη Bechtel ως υπουργός Αμύνης, ήτανε πολύ θυμωμένοι με τον Τορρίγιος – προσπάθησαν να τον πείσουν να επαναδιαπραγματευτεί τη Συνθήκη της Διώρυγας και να μη μιλήσει με τους Ιάπωνες. Εκείνος αρνήθηκε κάθετα. Ήταν ένας άνθρωπος με στιβαρές αρχές. Είχε κι αυτός το πρόβλημά του, αλλά ήταν ένας άνθρωπος με αρχές. Ήταν ένας εκπληκτικός άνθρωπος. Και έτσι πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα, όταν ένα μαγνητόφωνο γεμάτο εκρηκτικές ύλες τοποθετήθηκε μέσα στο αεροπλάνο. Ήμουνα εκεί. Δούλευα απάνω του. Ήξερα ότι εμείς, οι Οικονομικοί Εκτελεστές, είχαμε αποτύχει. Ήξερα ότι τα τσακάλια τον περικύκλωσαν και το επόμενο βήμα ήταν το αεροπλάνο του να ανατιναχτεί από ένα μαγνητόφωνο γεμάτο εκρηκτικές ύλες. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία στο μυαλό μου ότι αυτό έγινε με εντολή της CIA και οι περισσότεροι Λατινοαμερικάνοι ερευνητές έφτασαν στο ίδιο συμπέρασμα. Βέβαια, αυτό δεν ακούστηκε στη χώρα μας».

ΓΚΟΥΝΤΜΑΝ: «Ώστε πώς, πότε συνέβη ν’ αλλάξετε καρδιά;»

ΠΕΡΚΙΝΣ: «Αισθανόμουν ένοχος όλο εκείνο τον καιρό, αλλά είχα αποπλανηθεί. Η ισχύς αυτών των ναρκωτικών, δηλαδή σεξ, εξουσία και λεφτά, ήταν πολύ δυνατή για μένα. Και βέβαια έκανα πράγματα για τα οποία με χτυπούσαν στην πλάτη (σ.σ. αγγλικός ιδιωματισμός για αναγνώριση, συγχαρητήρια). Ήμουνα ένας κορυφαίος οικονομολόγος. Έκανα πράγματα που άρεσαν στον Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα (σ.σ. Έκτακτος Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, τέως πρόεδρος της Ford, υπουργός Αμύνης επί Κένεντι και τέως πρόεδρος της Διεθνούς Τραπέζης) και ούτω καθεξής».

ΓΚΟΥΝΤΜΑΝ: «Πόσο στενά (συν)εργάστηκες με τη Διεθνή Τράπεζα;»

ΠΕΡΚΙΝΣ: «Πραγματικά πολύ, μα πάρα πολύ στενά με τη Διεθνή Τράπεζα. Η Διεθνής Τράπεζα προμηθεύει τα περισσότερα λεφτά που χρησιμοποιούνται από τους Οικονομικούς Εκτελεστές – αυτή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Όμως, όταν έγινε το κακό της 11ης Σεπτεμβρίου, άλλαξα καρδιά. Ήξερα τότε ότι έπρεπε να λεχθεί η ιστορία, διότι εκείνο που συνέβη στις 11 Σεπτεμβρίου ήταν ένα άμεσο αποτέλεσμα της δουλειάς που κάνουν οι Οικονομικοί Εκτελεστές. Και ο μόνος τρόπος για να αισθανθούμε πάλι ασφαλείς σ’ αυτή τη χώρα και να αισθανθούμε καλά για τους εαυτούς μας, είναι να χρησιμοποιήσουμε τα συστήματα που στήσαμε ούτως ώστε να δημιουργήσουμε μια θετική αλλαγή στον κόσμο. Πραγμαντικά πιστεύω ότι μπορούμε να το καταφέρουμε. Πιστεύω ότι η Διεθνής Τράπεζα και άλλοι Οργανισμοί μπορούν να υποστούν αλλαγές για να κάνουν αυτό που αρχικά συστάθηκαν για να κάνουν, που είναι να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση ρημαγμένων τόπων στον κόσμο. Να βοηθήσουν, πραγματικά να βοηθήσουν τον φτωχό κόσμο. Εικοσιτέσσερις χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα καθημερινά. Μπορούμε να το αλλάξουμε.».

Χαλάλι σας, φίλοι και φίλες, μούδιασαν τα δάχτυλά μου! Αύριο ποιος ήταν και είναι ο Τζον Πέρκινς. Για τους άπιστους Θωμάδες…

Δημοσιεύτηκε στις 11/5/2005