Total Analysis στο Λίβερπουλ – Γιουνάιτεντ

Το μεγάλο ντέρμπι ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ολοκληρώθηκε χωρίς κάποιο τέρμα, με την ομάδα του Κλοπ να μένει για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι στο μηδέν επιθετικά και αυτή του Σόλσκιερ να διατηρείται στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Πάμε να δούμε ορισμένα πράγματα που συνέβησαν στον συγκεκριμένο αγώνα.

Το 4-3-3 και ο Σακίρι

Ο Κλoπ σε ένα ακόμη μεγάλο παιχνίδι στο πρωτάθλημα επεφύλασσε μία έκπληξη στον αντίπαλό του. Στο προηγούμενο πολύ σημαντικό παιχνίδι απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι, πριν από περίπου δύο μήνες, άφησε στην άκρη το αγαπημένο του 4-3-3, προσέθεσε τον τραυματία, τούτη την περίοδο, Ντιόγο Ζότα στην επίθεση και πήγε σε ένα 4-2-3-1 με τον Πορτογάλο και τον Μανέ στις πλευρές, τον Φιρμίνο ως δεκάρι και τον Σαλάχ στην κορυφή. Ήταν μία κίνηση που, όπως είχε παραδεχθεί και ο Γκουαρδιόλα στις δηλώσεις του μετά το ματς, αιφνιδίασε την Σίτι και τις έβαλε δύσκολα για ένα μισάωρο στην αρχή του παιχνιδιού.

Στο ντέρμπι με τη Γιουνάιτεντ ο Κλοπ και πάλι προέβη σε μία κίνηση που ελάχιστοι θα την περίμεναν. Επέλεξε να ξεκινήσει ως βασικό τον Σακίρι και μάλιστα σε μία θέση που ελάχιστες φορές τον έχει χρησιμοποιήσει, μόλις έξι φορές σε αυτά τα τρία χρόνια που ο Ελβετός βρίσκεται στην ομάδα. Συνήθως, όταν ξεκινά ως βασικός, το σχήμα γίνεται 4-2-3-1, αγωνίζεται στο δεξί άκρο της επίθεσης με τον Σαλάχ να πηγαίνει στην κορυφή και τον Φιρμίνο δεκάρι. Στο συγκεκριμένο όμως παιχνίδι ο Κλοπ διατήρησε το αγαπημένο του 4-3-3 και επέλεξε να τοποθετήσει τον Σακίρι στα χαφ ως δεξιό εσωτερικό μέσο, με στόχο να κινηθεί ο ίδιος ανάμεσα στις γραμμές της Γιουνάιτεντ και με αυτόν τον τρόπο να τονώσει κάπως την, χαμένη στα τελευταία παιχνίδια, δημιουργία της ομάδας του.

Και πράγματι στο διάστημα στο οποίο η Λίβερπουλ ανέπτυξε μεγάλα ποσοστά κατοχής (73%-27%) από το 1^ο μέχρι το 25^ο λεπτό, ήταν αυτός ο τρόπος με τον οποίο δημιούργησε την μοναδική της ευκαιρία και μία από τις ελάχιστες σε όλο τον αγώνα. Κίνηση του Σακίρι ανάμεσα στην γραμμές, κάθετη στον Μανέ, ο οποίος πάσαρε στον Φιρμίνο το πλασέ του οποίου έφυγε άουτ.

Η παθητικότητα της Γιουνάιτεντ

Ο Σόλσκιερ από την άλλη πλευρά επέλεξε ένα συντηρητικό και αρκετά παθητικό 4-2-3-1, που ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις όταν αμύνεται μία ομάδα μετατρέπεται σε 4-4-2. Η απόφαση του να αμυνθεί η ομάδα του σε χαμηλά μέτρα στο δικό της ένα τρίτο για μεγάλο χρονικό διάστημα απεδείχθη βάσει αποτελέσματος, και εφόσον διατήρησε το μηδέν στα μετόπισθεν, σωστή. Πήγε καλά η τετράδα Μπισάκα, Λίντελοφ, Μαγκουάιρ και Σο, η ομάδα δεν απειλήθηκε αρκετές φορές από τη Λίβερπουλ, κράτησε την αρμάδα του Κλοπ στο χαμηλό 1,20 στα xGoals, όταν ο μέσος όρος στη σεζόν στο πρωτάθλημα είναι 1,95 και σε γενικές γραμμές λειτούργησε αρκετά καλά πίσω από τη μπάλα.

Γενικότερα όμως δεν είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος άμυνας στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Πολλές φορές, τις περισσότερες θα έλεγα, παρόμοια παθητικότητα στο τέλος «πληρώνεται». Όπως την έχει πληρώσει για παράδειγμα φέτος σε πολλές περιπτώσεις ο Μουρίνιο και η Τότεναμ, την οποία έχουμε αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο. Σε αυτό το παιχνίδι η Γιουνάιτεντ τη γλίτωσε, ναι οκ και επειδή η αμυντική τετράδα και τα χαφ της ήταν σε καλή βραδιά, αλλά κυρίως επειδή η Λίβερπουλ βρίσκεται σε κακή κατάσταση τούτη τη περίοδο και δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί τα εύκολα πρώτα μέτρα που της έδινε η Γιουνάιτεντ.

Δεν έχει την ένταση και την ενέργεια που εμφάνιζε όλες τις προηγούμενες σεζόν με τον Κλοπ στον πάγκο, με συνέπεια να μην μπορεί να πάει εύκολα σε τρίτες, και τέταρτες ακόμα, επιθέσεις, ενώ ακόμη δεν παίρνει ποιοτικό πλάτος από τα μπακ της, όπως συνήθιζε, και κυρίως από τη δεξιά πλευρά και τον Άρνολντ. Ο Άγγλος φέτος διανύει ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, έχει μόλις δύο ασίστ, όταν πέρυσι έφτασε συνολικά στο πρωτάθλημα τις 13 και πρόπερσι τις 12.

Ο Ράσφορντ και οι δύο ευκαιρίες

Δεν προσπάθησε λοιπόν η Γιουνάιτεντ, μέχρι και τη στιγμή που μπήκε στο 61^ο λεπτό ο Καβάνι και κέρδισε κάποια μέτρα, να απειλήσει με πολλούς ποδοσφαιριστές τον Άλισον και την Λίβερπουλ. Ο μοναδικός τρόπος επίθεσης και για αυτό μάλιστα προτιμήθηκε ο Ράσφορντ στην κορυφή και πήγε ο Μαρσιάλ στην αριστερά πλευρά, ήταν μακρινές μεταβιβάσεις στην πλάτη του Φαμπίνιο και του Χέντερσον με στόχο να εκμεταλλευτεί την ικανότητα που έχει ο Ράσφορντ να καλύπτει γρήγορα μεγάλες αποστάσεις. Το προσπάθησε τέσσερις φορές στο πρώτο ημίχρονο και τις τέσσερις όμως ο Άγγλος υποδείχθηκε σε θέση οφσάιντ.

Τις έδειξε όμως και το ίδιο το παιχνίδι στο τέλος ότι αν είχε πάρει κάποια ρίσκα παραπάνω, αν έβγαζε περισσότερους ποδοσφαιριστές στην επίθεση ίσως να μπορούσε να βρει αρκετές καθαρές ευκαιρίες. Βρήκε δύο στο τελευταίο τέταρτο, δύο μεγάλες στιγμές με Μπρούνο Φερνάντες και Πογκμπά. Ευκαιρίες που την άφησαν με την πικρία ότι θα μπορούσε να φύγει με τους τρεις βαθμούς από το Άνφιλντ και ενώ με τη στάση στο τερέν στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού μας άφηνε με την εντύπωση ότι δεν της είναι άσχημη μία ισοπαλία. Και εδώ που τα λέμε δεν είναι κακό ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Ίσως όμως έχασε, με την παθητικότητά της αυτή, την ευκαιρία να βάλει ακόμη πιο γερές βάσεις για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.