Τέσσερα ανέκδοτα για στοίχημα και τζογαδόρους…

 Ένα ζευγάρι γραφικότατων Άγγλων αλογομούρηδων ήταν οι μεγάλοι ηθοποιοί και φιλαράκια, Ρόμπερτ Μόρλεϊ (1908-1992) και Γουίλφριντ Χάιντ-Γουάιτ (1903-1991). Ο πρώτος ήταν ο εύσωμος με τα προγούλια και την αριστοκρατική προφορά που βλέπαμε συχνά σε ταινίες μυθιστορημάτων της Άγκαθα Κρίστι. Ήταν, όμως, και περίφημος πρωταγωνιστής θεάτρου τον καιρό του. Οι παρουσιαστές «τσατ σόου» τον λάτρευαν, όπως και ο κόσμος, διότι το χιούμορ ήταν απίστευτο. Ο δεύτερος, ο Χάιντ-Γουάιτ, ήταν ο φαλακρός ασπρομάλλης που έπαιξε και σε μια-δυο ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Ο πιο σημαντικός κινηματογραφικός ρόλος του ήταν ως Συνταγματάρχης Πίκερινγκ στο My Fair Lady. Συνήθως έπαιζε το «βρετανικό κατεστημένο», όπως και ο Μόρλεϊ, αλλά κι αυτός είχε αφήσει εποχή ως ηθοποιός θεάτρου, μάλιστα έχοντας παίξει με το Λόρενς Ολιβιέ επί ίσοις όροις. Τέλος πάντων, και οι δύο ήταν «μπον βιβέρ» (καλοπερασάκηδες), με χρυσές αλυσίδες και ρολόγια στα γιλέκα, με το καλύτερο γαλλικό κρασί και φαί, μέλη αριστοκρατικών λεσχών και όλα τα συναφή. Εγγλέζοι σε όλα τους…

Ο Ρόμπερτ Μόρλεϊ ήταν αλογομούρης από αρκετά νωρίς στη ζωή του. Στο τέλος παρέσυρε και τον Χάιντ-Γουάιτ. Τον έπαιρνε από τις πρόβες και τα καμαρίνια και τον πήγαινε στον ιππόδρομο, όπου για μια ζωή τα έχαναν στωικά, α λα μπρατσέτα. Και οι δύο είχαν άλογα, ο Χάιντ-Γουάιτ περισσότερα και καλύτερα. Στο τέλος, όμως, κήρυξε προσωπική πτώχευση. Αυτά έχει η πολύ καλή ζωή σε συνδυασμό με αλογοϊδιοκτησία και κυρίως κουμάρι. Όπως είπε ο ίδιος σχετικά με τη πτώχευσή του «Στη ζωή μου είχα δώδεκα άλογα, εφτά Ρολς Ρόις και ερωμένες σε Λονδίνο, Παρίσι και Νέα Υόρκη. Δεν με έκαναν ευτυχισμένο, όμως…».

Κατά τη διάρκεια της ακρόασης για τη πτώχευσή του, μέρα όπου η αφρόκρεμα της Αγγλίας είχε μαζευτεί στο Άσκοτ για την τριήμερη βασιλική συνάντηση (Royal Ascot), ο επίτροπος πτωχεύσεων έχασε την υπομονή του, διότι ο Χάιντ-Γουάιτ ήταν κάπως αόριστος, το μυαλό του ήταν αλλού. «Κύριε Χάιντ-Γουάιτ» είπε σε μια στιγμή ο επίτροπος (ισότιμος με δικαστή), «αφού δεν μπορείτε να μας πείτε πώς ξοδέψατε ένα τόσο μεγάλο ποσό σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα, μήπως θα μπορούσατε να πας πείτε ποιο άλογο θα κερδίσει το Χρυσό Κύπελλο του Άσκοτ (Ascot Gold Cup) το απόγευμα, μιας και μου φαίνεται ότι θα προτιμούσατε να είστε καθ’ οδόν προς το ιπποδρόμιο αντί εδώ;». Ο Χάιντ Γουάιτ απάντησε: «Βεβαιότατα, αγαπητέ» και του είπε με χαμηλή φωνή το όνομα ενός αλόγου. Και συνέχισε πιο δυνατά: «Μικρό στοίχημα, όμως, έτσι; Δεν θα θέλαμε ν’ αλλάξουμε θέσεις εμείς οι δύο…»!!! Το άλογο που του είπε ήταν το δικό του και κέρδισε…

Ούτε μία παραπάνω όλο το βράδυ

Ο Τζον Κάλβιν Κούλιτζ (1872-1933) ήταν ένας Ρεπουμπλικάνος πολιτικός και για μια εξαετία (1923-1929) Πρόεδρος των Η.Π.Α., ο 30ός στη σειρά. Ήταν τόσο λιγομίλητος, που του κόλλησαν το παρατσούκλι «Σιωπηλός Καλ». Μάλιστα, τα μέλη της οικογένειάς του συχνά συνεννοούνταν μεταξύ τους με γλώσσα νευμάτων, όταν δεν ήθελαν να τους ακούσουν άλλοι. Ο Κούλιτζ, όμως, απλά δεν μιλούσε, ίσως δεν του άρεσε η φωνή του! Και δεν ήταν ούτε και πρόσχαρος χαρακτήρας. Ο Σέργουιν Λ. Κουκ είπε κάποτε γι αυτόν: «Η μόνιμη έκφρασή του, είναι λες και μυρίζεται κάτι που κάηκε στην κουζίνα».

Ο Κούλιτζ είναι γνωστός για την υποστήριξή του για το μπίζνες και την ενθάρρυνση της κερδοσκοπίας στο χρηματιστήριο. Αυτός είχε βάλει φωτιά στα μπατζάκια των κερδοσκόπων, με αποτέλεσμα να εκτοξευθούν τα αμερικανικά χρηματιστήρια τη δεκαετία του ’20 και, βέβαια, ν’ ακολουθήσει το μεγάλο κραχ του 1929.

Σ’ ένα δείπνο, λοιπόν, μια από τους συνδαιτήμονες προσπάθησε να τον πιάσει στην κουβέντα και του είπε: «Κύριε Κούλιτζ, έβαλα ένα μεγάλο στοίχημα ότι μπορώ να βγάλω περισσότερες από δύο λέξεις από το στόμα σας απόψε». Εκείνος την κεραυνοβόλησε με το βλέμμα του και απάντησε: «Τα χάσατε»!!! Και όντως τα έχασε η κυρία, αφού μόνο δυο λέξεις κατάφερε να βγάλει από το στόμα του σιωπηλού. Ούτε μία παραπάνω όλο το βράδυ…

Έστησαν το πτώμα πίσω από ένα παράθυρο

Ο Γουίλιαμ Κρόκφορντ (1775-1844) ήταν ένας έμπορος ψαριών και μέγας τζογαδόρος. Αυτός ήταν που ίδρυσε την περίφημη ομώνυμη χαρτοπαικτική λέσχη (Crockford’s), η οποία μετά από 150 χρόνια ήταν ένα από τα πιο λαμπρά ονόματα μεταξύ των αριστοκρατικών καζίνων του Μέιφεαρ στο Λοδίνο.

Ο Κρόκφορντ ήταν και ιδιοκτήτης καθαρόαιμων, μεταξύ των καλύτερων στους αγγλικούς ιπποδρόμους. Φαβορί για το ντέρμπι του 1844 ήταν το άλογό του, ο τριετής Ράταν, ο οποίος είχε παιχτεί πάρα πολλά λεφτά και, μετά τις προκαταρκτικές κούρσες, φάνηκε ότι δεν υπήρχε άλογο στον ορίζοντα για να τον κερδίσει. Οι μπουκ θα παθαίνανε καταστροφή αν κέρδιζε και φρόντισαν να μην κερδίσει, δηλητηριάζοντάς το.

Όταν ο Κρόκφορντ πληροφορήθηκε το θάνατο του Ράταν, λίγες μέρες πριν το ντέρμπι, έπαθε αποπληξία και πέθανε επί τόπου. Είχε, όμως, και μια «κρακ» φοράδα, που ήταν δηλωμένη για την κούρσα των «Όουκς» (Βαλανιδιές).

Να το εξηγήσουμε λίγο: παραδοσιακά, το ντέρμπι διεξαγόταν την πρώτη Τετάρτη του Ιουνίου. Η απόσταση ήταν 1600 μέτρα και συμμετείχαν τριετή, ίπποι και φορβάδες οι οποίες σπάνια κέρδιζαν τα αρσενικά. Η κούρσα των «Όουκς» ήταν αποκλειστικά για τριετείς φορβάδες και διεξαγόταν το Σάββατο μετά το ντέρμπι, στον ίδιο στίβο και στην ίδια απόσταση. Ας πούμε ότι ήταν «το ντέρμπι των φορβάδων».

Οι τζογαδόροι φίλοι του Κρόκφορντ είχαν παίξει τη φοράδα, που ήταν ένας έντονος «ψίθυρος» μεταξύ των «ημετέρων». Υπήρχε, όμως, ένα πρόβλημα: αν ανακοινωνόταν ο θάνατος του ιδιοκτήτη, η φοράδα θα έπρεπε να αποσυρθεί από την κούρσα. Αυτό έλεγε ο κανονισμός του Τζόκεϊ Κλαμπ. Επίσης, ο κανονισμός των μπουκ έλεγε (και λέει), ότι τα ante post (πρωθύστερα) στοιχήματα, δηλαδή στοιχήματα πριν την ημέρα της ιπποδρομίας, χάνονται αν τελικά το άλογο δεν τρέξει για οποιοδήποτε λόγο. Μόνο σε στοιχήματα της ίδιας ημέρας επιστρέφονται τα λεφτά. Οπότε οι τζογαδόροι κολλητοί του μακαρίτη Κρόκφορντ, όχι μόνο θα έχαναν τα πιθανά κέρδη, αλλά και τη μίζα τους, αν αποσυρόταν η φοράδα.

Αποφάσισαν, λοιπόν, να κρατήσουν το θάνατο του ιχθυοπώλη τζογαδόρου μυστικό και όχι μόνον. Έστησαν το πτώμα πίσω από ένα μπροστινό παράθυρο του σπιτιού του, που έβλεπε την είσοδο του ιπποδρόμου. Όλοι που περνούσαν τον έβλεπαν στο παράθυρο και βέβαια πίστευαν ότι ήταν ζωντανός. Ίσως και κάποιος να κουνούσε το χέρι του νεκρού σε χαιρετισμό, αλλά αυτό δεν είναι ξεκάθαρο. Όταν πέρασε η διορία απόσυρσης και άρχισαν οι ιπποδρομίες, οι φίλοι του σήκωσαν το πτώμα από το παράθυρο, διότι φυσικά ο Κρόκφορντ έπρεπε να ήταν στον ιππόδρομο. Δεν τον είδε κανένας εκεί, αλλά δεν είχε σημασία. Η φοράδα του κέρδισε και οι κολλητοί πληρώθηκαν πριν υποψιαστούν οι μπουκ το στρατήγημα…

Τ’ όνομά του στο πουλί του…

Ένας ανώτατος ιατροδικαστής της Νέας Υόρκης, ο Μάικλ Μπάντεν (τον αναφέραμε τις προάλλες στο κομμάτι για τους Δίδυμους Πύργους) είχε διεξάγει πάνω από 20.000 νεκροψίες στην καριέρα του και, βέβαια, είχε δει πολύ περίεργα πράγματα πάνω σε πτώματα. Ο Κόναν Ο’Μπράιεν, βραβευμένος παρουσιαστής του τηλεοπτικού σόου Late Night With Conan O’Brien του NBC, τον ρώτησε κάποτε ποιο ήταν το πιο περίεργο τατουάζ που είχε δει πάνω σε πέος! Ο Μπάντεν είπε «Το όνομά σου».

Ο Ο’Μπράιεν ρώτησε πάλι: «Είδες το όνομα Κόναν πάνω σε πέος»; Ο Μπάντεν εξήγησε: «Όχι-όχι, το τατουάζ απλά έλεγε “Το Όνομα Σου”. Αυτός που το είχε ήταν ένας μεθύστακας, που πήγαινε από μπαρ σε μπαρ και στοιχημάτιζε μπίρες και ουίσκια με άγνωστους, ανθρώπους που δεν τον είχαν δει ποτέ στη ζωή τους, λέγοντας “Βάζω στοίχημα δυο μπίρες ότι πάνω στο πουλί μου έχω γραμμένο το όνομά σου”. Και πάντα κέρδιζε, διότι πάνω στο πουλί του όντως ήταν γραμμένο “ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ”»!

Δημοσιεύτηκε στις 2/6/2005