Παναθηναϊκός σε κρίση

Συμπληρώθηκαν πλέον δέκα αγώνες για τον Παναθηναϊκό. Ένα μικρό δείγμα, τουλάχιστον για τους παίχτες έχει βγει. Δεν θα αναφερθώ για την διοίκηση και το καθεστώς που υπάρχει. Δεν θα ασχοληθώ με το ποιόν του προέδρου, από που προέρχεται, αν σκαμπάζει από μπάλα ή αν είναι κατά βάθος Ολυμπιακός.

Ψάχνουν όλοι να δουν τι φταίει και γιατί δεν πάει καλά το «τριφύλλι». Όλοι βρίσκουν δικαιολογίες από δω κι από κει, ενώ δεν αναφέρει κάποιος το αυτονόητο. Ότι η ομάδα απλώς στερείται ποιότητας. Δεν έχει παίχτες για πρωταθλητισμό. Το είπε άλλωστε κι ο Μπόλονι πως δεν κάνει θαύματα. Εννοεί φυσικά πως μ’ αυτούς τους παίχτες δεν πάει πουθενά. Όταν αποκτάς παίχτες καθαρά επειδή έχεις γνωριμίες και κάνεις χάρες σε κάποιους ατζέντηδες χωρίς να κοιτάς αν ο παίχτης όντως αξίζει, αυτό είναι το αποτέλεσμα.

Μετά από 10 αγωνιστικές, να είσαι στο μέσον της βαθμολογίας και 10 βαθμούς διαφορά από τον πρώτο. Φυσικά του χρόνου πάλι ξήλωμα όλη η ομάδα και φτου κι από την αρχή.

Ας δούμε όμως, λίγο και τους παίχτες: Μαουρίτσιο, Κουρμπέλης είναι οι καλύτεροι παίχτες. Ο Βραζιλιάνος όμως είναι 32 κι ο Κουρμπέλης είναι καλός μόνο στο να ’’κόβει’’. Δύσκολα λοιπόν να υπάρχει δημιουργία από τον άξονα. Όσο για τα εξτρέμ, κάθε μεταγραφική περίοδο η ομάδα παίρνει κι από 2-3 ακραίους, έτσι να βρίσκονται και μετά δεν ξέρουν πως να τους ξεφορτωθούν (βλ. Μπεκ – Μολό).

Οι Αϊτόρ, Χαβιέρ που έχουν έρθει τελευταία είναι πολύ λίγοι και πιο συγκεκριμένα έχουν πολύ μικρή ποδοσφαιρική ευφυΐα. Για να μην αναφερθώ για τους Έλληνες «μικρούς» που από τη στιγμή που βρέθηκαν στην πρώτη ομάδα, έχουν καβαλήσει το καλάμι. Και πως να μην το καβαλήσουν άλλωστε, όταν παίζουν βασικοί σε μία από τις 4 (ιστορικά) καλύτερες ομάδες της Ελλάδας!  Πώς να μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα και να σηκώσουν τον αμανέ! Πήραν το συμβόλαιο που ήθελαν, προβάλλονται και βλέπουν τα ονόματά τους στις εφημερίδες (ηλεκτρονικές και μη) και το απολαμβάνουν, οπότε επόμενο είναι η μπάλα να πηγαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Όπως λέει κι ένα γνωμικό: Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς. Αυτό ισχύει για όλους τους Έλληνες της «πράσινης» ακαδημίας. Πώς θα φτιάξουν το μαλλί, τι τατουάζ θα κάνουν και στο τέλος έρχεται το ποδόσφαιρο.

Στην επίθεση υπάρχει μια σχετική ποιότητα, όχι όμως όπως παλιά. Δεν υπάρχει, δηλαδή, Τζιμπρίλ, Μπεργκ ή Βαζέχα και Σαραβάκος. Όμως, για να αξιοποιηθεί η όποια ποιότητα, πρέπει κάπως να φτάνει η μπάλα μπροστά. Να υπάρχει κάποιο σχέδιο. Θέλω να πιστεύω πως αυτό τους μαθαίνει σιγά σιγά ο προπονητής και είναι η μόνη ελπίδα του Παναθηναϊκού για κάτι καλό. Μπορεί να βοηθήσει κι ο Βιγιαφάνες, αλλά κι αυτός έχει στο μυαλό του πώς θα πέσει να πάρει το πέναλτι και πως θα παραπονεθεί στους διαιτητές.

Άφησα για το τέλος την άμυνα, διότι εκεί υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Τα μπακ δεν υπάρχουν (πού είναι ένας Μινχ;). Ισχύουν τα ίδια με τους ξένους εξτρέμ. Όταν ακούς τον ποδοσφαιριστή να λέει ότι δεν το σκέφτηκε ούτε 5 λεπτά για να αποφασίσει να έρθει στο Παναθηναϊκό, τότε καταλαβαίνεις πολλά. Μέτριοι παίχτες, που απλώς ήρθαν στην Ελλάδα για να βγάλουν κανένα φράγκο παραπάνω και για τουρισμό. Στο κέντρο της άμυνας οι ξένοι είναι καθαρά μισθοφόροι. Κατεβαίνουν στο γήπεδο και χάσουν – κερδίσουν τους νοιάζει μόνο η μέρα της πληρωμής. Δεν πονάνε την ομάδα.

Όσο για τους Έλληνες αμυντικούς, δεν υπάρχει ελπίδα. Εκεί σίγουρα πιθανόν έχει γίνει ’’παιχνίδι’’ δημοσίων σχέσεων. Είναι, δηλαδή, ο Πούγγουρας κατάλληλος για να είναι βασικός αμυντικός στον Παναθηναϊκό σε όλα τα παιχνίδια;

Τέλος, θα κλείσω με τη θέση του τερματοφύλακα που -ευτυχώς – εκεί υπάρχει αξιοπιστία, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν είναι Βάντσικ ο Διούδης, αλλά το τιμάει το ψωμί του. Θα ήθελα, όμως, να ήξερα τι θα κάνει σε περίπτωση που του έρθει πρόταση από το εξωτερικό, που δεν μπορεί να αρνηθεί. Τι θα κάνει εκεί ο κ. Αλαφούζος; Ποιος είναι ο διάδοχος;