Με το πιστόλι στον κρόταφο…

Ο Τζον Πέρκινς έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Ομολογίες ενός Οικονομικού Εκτελεστή». Περιγράφει πώς ο ίδιος, ως ένας ακριβοπληρωμένος επαγγελματίας, βοήθησε τις Η.Π.Α ν’ αφαιμάξουν από φτωχές χώρες σε όλο τον πλανήτη τρισεκατομμύρια δολάρια, πρώτα δανείζοντάς τους λεφτά που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν και στη συνέχεια αποκτώντας έλεγχο των οικονομιών τους.

Πριν από 20 χρόνια ο Τζον Πέρκινς άρχισε να γράφει το βιβλίο του, με προσωρινό τίτλο «Συνείδηση ενός Οικονομικού Εκτελεστή». Ο ίδιος έγραψε: «Αυτό το βιβλίο θα αφιερωνόταν στους Προέδρους δύο κρατών, που υπήρξαν πελάτες μου και τους οποίους σεβόμουνα και θεωρούσα αδελφές ψυχές – Χάιμε Ρολντός του Εκουαδόρ και Ομάρ Τορρίγιος του Παναμά. Και οι δύο είχαν πεθάνει σε φλεγόμενα αεροπλάνα, σε αεροπορικά δυστυχήματα. Οι θάνατοί τους δεν ήταν τυχαίοι. Δολοφονήθηκαν διότι είχαν αντισταθεί στην αδελφότητα των εταιρικών, κυβερνητικών και τραπεζικών κεφαλών, σκοπός των οποίων είναι μια παγκόσμια αυτοκρατορία. Εμείς, οι Οικονομικοί Εκτελεστές, είχαμε αποτύχει στο να μεταπείσουμε τους Ρολντός και Τορρίγιο και τότε ένας άλλος τύπος εκτελεστών, τα τσακάλια με την έγκριση της CIA, που πάντα μάς ακολουθούσαν από κοντά, ανέλαβαν την πρωτοβουλία».

Επίσης λέει: «Είχα πεισθεί να σταματήσω το γράψιμο του βιβλίου. Το ξανάρχισα τέσσερις φορές τα επόμενα είκοσι χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, η απόφασή μου να ξαναρχίσω είχε επηρεαστεί από επίκαιρα γεγονότα: Την εισβολή του Παναμά από τις Η.Π.Α. το 1980, τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, τη Σομαλία και την ακμή του Οσάμα μπιν Λάντεν. Όμως, απειλές ή δωροδοκίες πάντα με έπειθαν να σταματήσω».

Ποιο κάτω η μετάφραση των κυρίων μερών μιας ραδιοφωνικής συνέντευξής του με την Έιμι Γκούντμαν. Η συνέντευξη μπορεί να ήταν και τηλεοπτική, αλλά δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρο, διότι στο κείμενο που αντιγράφω αναφέρεται μόνο η λέξη «στούντιο». Δεν έχει σημασία, όμως. Αντί να βάλω ερωτήσεις και απαντήσεις, θα το κάνω ένα συνεχές κείμενο.

ΤΖΟΝ ΠΕΡΚΙΝΣ: «Βασικά, αυτό στο οποίο είχαμε εκπαιδευτεί και είναι η δουλειά μας, είναι το χτίσιμο της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Η δημιουργία καταστάσεων όπου να ρέουν σ’ αυτή τη χώρα όσο το δυνατό περισσότερες πρώτες ύλες, στις εταιρίες και στην κυβέρνηση. Είναι γεγονός ότι είχαμε μεγάλη επιτυχία. Χτίσαμε τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην παγκόσμια ιστορία. Αυτό γίνεται εδώ και 50 χρόνια, από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, μάλιστα με πάρα πολύ μικρή στρατιωτική ισχύ. Μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις, όπως στο Ιράκ, επεμβαίνουν οι στρατιωτικοί ως εσχάτη λύση. Αυτή η αυτοκρατορία, αντίθετα με οποιαδήποτε άλλη στην ιστορία του κόσμου, χτίστηκε βασικά με οικονομικές μανούβρες, με ξεγέλασμα, με απάτη, με το να ελκύουμε ανθρώπους στο δικό μας τρόπο ζωής, μέσω των Οικονομικών Εκτελεστών. Και προσωπικά ήμουνα στο μάτι αυτού του κυκλώνα.

Αρχικά είχα στρατολογηθεί από την NSA (σ.σ. National Security Agency, η μυστική υπηρεσία με τους δορυφόρους, ο λεγόμενος «Μπιγκ Μπράδερ» ή Μεγάλος Αδερφός), τη μεγαλύτερη αλλά λιγότερο γνωστή υπηρεσία αντικατασκοπείας, προς το τέλος της δεκαετίας του ’60 και όταν ακόμα ήμουνα φοιτητής σε οικονομική σχολή. Τελικά, όμως, εργάστηκα σε ιδιωτικές εταιρίες. Ο πρώτος πραγματικός οικονομικός εκτελεστής έδρασε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και ήταν ο Κέρμιτ Ρούσβελτ, εγγονός του Θεοδώρου (Τέντι) Ρούσβελτ, ο οποίος ανέτρεψε την κυβέρνηση του Ιράν, μια δημοκρατικά εξελεγμένη κυβέρνηση, του Μοσσαντέχ, όποιος ήταν η προσωπικότητα της χρονιάς για το περιοδικό Time. Και ο Ρούσβελτ ήταν αφάνταστα επιτυχής με την ανατροπή, με ελάχιστη αιματοχυσία και χωρίς στρατιωτική επέμβαση, απλά με το να ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια για την αντικατάσταση του Μοσαντέχ από τον Σάχη του Ιράν. Τότε αντιληφθήκαμε ότι αυτή η ιδέα του οικονομικού εκτελεστή ήταν πολύ καλή. Δεν θα είχαμε ανησυχίες για πόλεμο με τη Ρωσία, αν κάναμε δουλειές με τέτοιο τρόπο. Το πρόβλημα ήταν ότι ο Ρούσβελτ ήταν πράκτορας της CIA. Ήταν ένας κυβερνητικός υπάλληλος. Αν τον πιάνανε, θα είχαμε μεγάλους μπελάδες, θα βρισκόμασταν σε δύσκολη θέση. Τότε πάρθηκε η απόφαση η CIA και η NSA να στρατολογούν επίδοξους οικονομικούς εκτελεστές, όπως εγώ, αλλά να μας στέλνουν για δουλειά σε ιδιωτικές εταιρίες συμβούλων επιχειρήσεων, μηχανολογικές εταιρίες, εργοληπτικές εταιρίες, ούτως ώστε αν αποκαλυπτόμασταν, να μην είχαμε σχέση με την κυβέρνηση.

Η εταιρία για την οποία εργαζόμουνα ήταν η Chas. T. Main στη Βοστώνη της Μασσαχουσέτης. Το προσωπικό ήταν περίπου 2.000 και έγινα ο επικεφαλής οικονομολόγος. Πενήντα περίπου άτομα εργάζονταν για μένα. Η πραγματική δουλειά μου, όμως, ήταν να κλείνω συμφωνίες. Ήταν η παροχή δανείων σε άλλες χώρες, τεράστιων δανείων, πολύ μεγαλύτερων απ’ ό,τι μπορούσαν να αποπληρώσουν. Ένας από τους όρους τους δανείου – ας πούμε ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε μια χώρα όπως η Ινδονησία, ή το Εκουαδόρ – ήταν ότι η χώρα θα έπρεπε να ξοδέψει το 90% του δανείου με αμερικανική εταιρία ή εταιρίες, για το χτίσιμο της υποδομής – με μια Halliburton ή Bechtel. Αυτές ήταν μεγάλες. (Σ.σ. Θα δείτε σύντομα, σε ειδικό κομμάτι, τι λογής γιγαντιαίες εργοληπτικές εταιρίες είναι αυτές, κυρίως η Bechtel και η σχέση της τόσο με τους μπιν Λάντεν, όσο και με κυβερνητικά στελέχη όπως ο Τζορτζ Σουλτς κ.α.!). Τότε αυτές οι εταιρίες θα πήγαιναν και θα έφτιαχναν ένα σύστημα ηλεκτροδότησης, ή λιμάνια, ή δρόμους και αυτά βασικά εξυπηρετούσαν μόνο πολύ λίγες, τις πλουσιότερες οικογένειες σ’ αυτές τις χώρες. Οι φτωχοί αυτών των χωρών τελικά θα φορτώνονταν αυτό το απίστευτο δάνειο, που δεν θα μπορούσε να αποπληρωθεί. Σήμερα, μια χώρα όπως το Εκουαδόρ, ξοδεύει σχεδόν το μισό εθνικό προϋπολογισμό της για την αποπληρωμή του χρέους της. Και πραγματικά δεν μπορεί. Έτσι, έχουμε το πιστόλι στον κρόταφό τους. Οπότε, όταν χρειαζόμαστε περισσότερο πετρέλαιο, πάμε στο Εκουαδόρ και λέμε: «Κοιτάξτε, δεν μπορείτε να πληρώσετε τα χέη σας, οπότε δώστε στις πετρελαϊκές εταιρίες μας το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, που πλέει πάνω σε πετρέλαιο». Και σήμερα πάμε μέσα και καταστρέφουμε τροπικά δάση, υποχρεώνοντας το Εκουαδόρ να μας τα παραχωρήσει, διότι φορτώθηκαν όλο αυτό το χρέος. Δηλαδή, χορηγούμε αυτό το μεγάλο δάνειο, με το μεγαλύτερο μέρος να επιστρέφει στις Η.Π.Α., η χώρα μένει με το χρέος και μπόλικο τόκο και βασικά γίνονται οι υπηρέτες, οι σκλάβοι μας. Είναι μια αυτοκρατορία. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση. Είναι μια τεράστια αυτοκρατορία. Και απίστευτα επιτυχής.

Είχα αποδεχτεί μια δωροδοκία μισού εκατομμυρίου δολαρίων για να μη γράψω αυτό το βιβλίο, απο μια μεγάλη εργοληπτική εταιρία, τη Stone – Webster. Μιλώντας από νομική άποψη, δεν ήταν δωροδοκία. Πηρωνόμουνα ως σύμβουλος. Βασικά, όμως, δεν έκανα τίποτα. Απλά είχε γίνει κατανοητό, όταν πήρα τα λεφτά, ότι δεν θα έκανα και πολλή δουλειά, αλλά ούτε θα έγραφα βιβλία επί του θέματος. Ήξεραν ότι ήμουνα στη διαδικασία συγγραφής του «Συνείδηση ενός Οικονομικού Εκτελεστή». Και πρέπει να σας πω ότι είναι μια απίστευτη ιστορία, σχεδόν Τζέιμς Μποντ, αυτό είναι αλήθεια και το εννοώ.

Όταν η NSA με στρατολόγησε, με υπέβαλε σε τεστ αλήθειας για μια ολόκληρη μέρα. Βρήκαν όλες τις αδυναμίες μου και με αποπλάνησαν αμέσως. Χρησιμοποίησαν τα πιο δυνατά ναρκωτικά της κουλτούρας μας, δηλαδή σεξ, εξουσία και λεφτά για να με κερδίσουν. Είμαι βλαστάρι μια πολύ παλιάς οικογένειας της Νέας Αγγλίας, Καλβινιστής, διαποτισμένος με αφάνταστα δυνατές ηθικές αξίες. Πιστεύω ότι, γενικά, είμαι ένας πολύ καλός άνθρωπος και πιστεύω ότι η ιστορία μου πραγματικά δείχνει πώς αυτό το σύστημα και αυτά τα ισχυρά ναρκωτικά, το σεξ, τα λεφτά και η εξουσία, μπορούν να αποπλανήσουν ανθρώπους, διότι εγώ πραγματικά αποπλανήθηκα. Και αν δεν ζούσα προσωπικά αυτή τη ζωή ως οικονομικός εκτελεστής, δεν θα πίστευα με ευκολία ότι κάποιοι μπορούν να κάνουν αυτά τα πράγματα. Και γι αυτό έγραψα αυτό το βιβλίο, διότι η χώρα μας μας πραγματικά χρειάζεται να καταλάβει. Αν ο λαός αυτού του Έθνους καταλάβαινε περί τίνος πραγματικά πρόκειται η εξωτερική πολιτική μας, για ποιο πράγμα η εξωτερική βοήθεια, πώς εργάζονται τα μεγάλα εταιρικά συγκροτήματά μας, πού πάνε οι φόροι μας, γνωρίζω ότι θα απαιτούσαμε αλλαγή».

Η πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια, στα επόμενα…

Υ.Γ. 1: Μάλιστα! Και ο Γιωργάκης πήγε να μιλήσει στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ με θέμα «Πού πηγαίνει η Ευρώπη;», διότι οι κλανιές στον άνεμο είναι περισσότερο κλανιές στο Ρόταχ-΄Εγκερν της Γερμανίας, παρά στο Καστρί! Ίσως εκεί να του δίνουν και περισσότερη σημασία, παρά εδώ. Στο κάτω-κάτω κανένας καλεσμένος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ δεν καταδέχεται να πετάξει λεμονόκουπα, ούτε να γιουχαίσει «η Ευρώπη πάει εκεί που πήγε και η γιαρράκ του Ισμαήλ Τζεμ, τζούνιορ, άντε ασιχτίρ…».

Υ.Γ. 2: Γιαρράκ = πούτσα στα τούρκικα!

Υ.Γ. 3: Έχετε απόλυτο δίκιο, δεν είμαι Πασόκος! Δεν είμαι, όμως, ούτε Νεοδημοκράτης. Ούτε Κουκουές. Ούτε Συνασπιστής. Τους γράφω όλους κανονικά και με το νόμο. Όλοι δωσίλογοι. Ανθρωπάκια που κανένα δεν είναι ικανό, ή άξιο, να προσκυνήσει το νοητικό ποπό του Άρη Βελουχιώτη, ανεξάρτητα από ιδεολογία…

Δημοσιεύτηκε στις 10/5/2005