Μουντιάλ: Παπούτσι από τον τόπο σου

Για να κερδίσεις Μουντιάλ... θες κάποιον που να σε ξέρει αρκετά καλά. Το αποδεικνύει και η ιστορία εξάλλου αφού όλοι οι νικητές είχαν ντόπιο προπονητή.

Το Μουντιάλ είναι με σιγουριά η πιο βαριά διοργάνωση. Είναι εκεί όπου η μαγεία του ποδοσφαίρου συναντά την απόλυτη πίεση για διάκριση.

Ένα λάθος, μία βιαστική απόφαση κα ένα στραβοπάτημα μπορεί να στερήσουν πορείες και να αφήσουν ένα ανυπέρβλητο απωθημένο στις ψυχές των ποδοσφαιριστών και των παραγόντων. Εξάλλου για αυτό και δεν είναι τυχαίο πως όλοι οι νικητές της διοργάνωσης από το 1930 έως και το 2018 είχαν έναν προπονητή που ήξερε καλά την ομάδα, μπόρεσε να εμψυχώνει τους ποδοσφαιριστές του και να τους οδηγεί στο τρόπαιο. Μιλάμε δηλαδή για έναν… ντόπιο προπονητή! Και όμως το φοβερό και συνάμα απίθανο στατιστικό, ισχύει έως σήμερα αφού η χώρα που κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο πάντα στο τιμόνι της έχει… προπονητή από την ίδια.

Novibet – με 0% γκανιότα** και το στοίχημά σου αξίζει περισσότερα!

Η λίστα:
To 1930 η οικοδέσποινα Ουρουγουάη είχε τον Ουρουγουανό Αλμπέρτο Σουπίτσι, στο πρώτο τουρνουά που διεξήχθη.

Το 1934 στην Ιταλία και το 1938 στη Γαλλία η Ιταλία το κατέκτησε δις με τον μύθο Βιτόριο Πότσο, ένας πραγματικός καπετάνιος που έκανε τα αδύνατα για να έρθει δύο φορές το κύπελλο στα χέρια των Τρικολόρ.

Το 1950 η Ουρουγουάη είχε στα βραζιλιάνικα γήπεδα τον Χουάν Λόπες Φοντάνα, που υπέγραψε το μικρό θαύμα της Σελέστε στο Μαρακανά.

Το 1954 στην Ελβετία ο Ζεπ Ζέρμπεργκερ καθοδηγούσε τη Δυτική Γερμανία, στο πρώτο της Πάγκοσμιο Κύπελλο.

Το 1958 ο Βισέντε Φέολα ήταν ο τεχνικός της Βραζιλίας στο πρώτο της τρόπαιο, στη Σουηδία, στο δεύτερο το 1962 ήταν ο Αϊμόρε Μορέιρα που καθοδήγησε την θρυλική ομάδα του Πελέ και την τριλογία κλείνει ο Ζαγκάλο στα γήπεδα του Μεξικού.

Το 1966 συνέβη και το πρώτο και μοναδικό “its coming home ” με την Αγγλία να κατακτά το Μουντιάλ με τον Αλφ Ράμσει, στον γνωστό τελικό με τις… «περίεργες» διαιτητικές αποφάσεις.

Το 1974 πρωταθλητής κόσμου για την οικοδέσποινα Δυτική Γερμανία ήταν ο Χέλμουτ Σεν και το 1978 η διοργανώτρια Αργεντινή είχε τον Μενότι στον πάγκο της, τον άνθρωπο που απέρριψε τον Μαραντόνα λόγω ηλικίας.

Το 1982 στην Ισπανία το πήρε η Ιταλία με τον Ρόσι ηγέτη και τον Έντσο Μπέαρτζοτ στο… τιμόνι και το 1986, στο Μεξικό, ο Κάρλος Μπιλάρδο για την Αργεντινή, που ήταν ο μαέστρος των κατορθωμάτων του Μαραντόνα.

Τρίτος διαφορετικός Δυτικογερμανός ήταν ο Φραντζ Μπέκενμπαουερ το 1990 στην Ιταλία, ενώ στις ΗΠΑ ο Κάρλος Αλμπέρτο πήρε με την Βραζιλία το βαρύτιμο τρόπαιο στον γνωστό τελικό με το πέναλτι του Μπάτζιο.

Το 1998 ήρθε η σειρά του Εμέ Ζακέ για τη διοργανώτρια Γαλλία, στην εντός έδρας ραψωδία.

Το 2002 ο πέμπτος Βραζιλιάνος ήταν ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι, στο Μουντιάλ της Κορέας -Ιαπωνίας, στην δικαίωση του Ρονάλντο Ναζάριο.

Το 2006 ο Μαρσέλο Λίπι ηγήθηκε της Ιταλίας στα γερμανικά γήπεδα, σε μία συγκινητική παρουσία και το 2010 ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε της Ισπανίας στα νοτιοαφρικάνικα, κατακτώντας back-2-back Euro και Μουντιάλ!

Η μακρά λίστα κλείνει με τον Γερμανό Γιόακιμ Λεβ το 2014 στη Βραζιλία, που απλώς κοιτούσε την Γερμανική μηχανή να διαλύει τα πάντα και τον Γάλλο Ντιντιέ Ντεσάν το 2018 , στην γαλλική επιστροφή εικοσι χρόνια μετά.