Φαν Χαλ: Θέλει να πει «αντίο» με τίτλο

Στην τελευταία του «αποστολή» ως προπονητής, ο Λουίς Φαν Χαλ δήλωσε ότι στόχος της Ολλανδίας είναι το τρόπαιο.

Μία από τις διασημότερες προσωπικότητες που θα βρεθούν στα γήπεδα του Κατάρ, είναι ο ομοσπονδιακός προπονητής της εθνικής Ολλανδίας, Λουίς Φαν Χαλ. Ο «πελεκάνος» (όπως είναι το προσωνύμιό του), σκοπεύει να ολοκληρώσει την προπονητική του καριέρα, οδηγώντας τους «οράνιε» στην κατάκτηση του τροπαίου.

Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά: «Προσωπικός μου στόχος είναι να γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής και θέλω αυτή τη νοοτροπία να την περάσω και στους παίκτες μου ακόμα και αν με θεωρήσουν αλαζόνα ή μεγαλόστομο. Δεν το κάνω μόνο για μένα αλλά και για το ολλανδικό ποδόσφαιρο αλλά και γενικά για όλη τη χώρα».

Ο Αλοϊσιους Πάουλους Μαρία Φαν Χαλ, όπως είναι το πλήρες όνομα του 71χρονου τεχνικού, «έχτισε» το όνομά του τη δεκαετία του ’90 και συγκεκριμένα μεταξύ του 1991 και του 1997. Τότε ως προπονητής του Άγιαξ των Κλάιφερτ, Φαν Ντερ Σαρ, Οφερμαρς, Ντάβιντς και πολλών άλλων αστέρων, έφτασε στην κατάκτηση του Champions League το 1995 (και φιναλίστ την επόμενη χρονιά), του κυπέλλου UEFA το 1992, του Διηπειρωτικού κυπέλλου το 1995 αλλά και τριών πρωταθλημάτων Ολλανδίας.

Εκείνη την περίοδο μάλιστα «ανάγκασε» τον Πεπ Γκουαρντιόλα να δηλώσει: «Έμεινα άφωνος όταν είδα τον Άγιαξ του Φαν Χαλ να παίζει. Κατά τη γνώμη μου, έκαναν όλα όσα έπρεπε να κάνει μια τέλεια ποδοσφαιρική ομάδα».

Στη συνέχεια ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα, με την οποία πέραν δύο εγχώριων τίτλων, δεν κατάφερε να σημειώσει κάποια ευρωπαϊκή διάκριση. Συνέχισε τη συλλογή τίτλων στην Άλκμααρ αλλά και μετέπειτα στη Μπάγερν με την οποία έφτασε μέχρι τον τελικό του Champions League το 2010 αλλά ηττήθηκε από την Ίντερ με 2-0.

Ο Φαν Χαλ, ο οποίος θα αντικατασταθεί από τον Ρόναλντ Κούμαν μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, θέλει να αφοσιωθεί στην οικογένειά του, τώρα που θεραπεύτηκε από ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε, το οποίο σήκωσε κύμα συμπαράστασης στον κόσμο του ποδοσφαίρου με τον ίδιο να τονίζει χαρακτηριστικά: «Δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα είχε τέτοιο αντίκτυπο, κάτι το οποίο με συγκίνησε αλλά ταυτόχρονα μου έδωσε και την ενέργεια να το παλέψω».